Achter de reclameborden is een kroniek van niet alledaagse gebeurtenissen rondom het sportveld. Opmerkelijke en minder opmerkelijke zaken passeren hierin de revue.
Ik weet het, met m’n 57 jaar ben ik niet meer de jongste. En ja, mijn voetbalschoenen hangen al zo’n 30 jaar aan de wilgen. Maar wat zegt dat? Helemaal niets. Want ik heb in al die jaren heel veel wedstrijden bekeken. En de bagage van al die voetbalpotjes draag ik met mij mee. Noem het ervaring. Of noem het streetwise, gogme of volwassenheid. Het zit allemaal in die voetbalrugzak van mij.
Neemt niet weg dat ik wel weer moet gaan werken aan mijn fitheid. Ook mijn eet- en drinkgewoontes moet ik aanpassen. Maar ach, laat ik mezelf maar niet voor de gek houden: mijn hele levensstijl moet op de schop. Dat betekent heel veel bezoekjes aan de sportschool en extra hardlooprondjes door de polder. Daar blijft het niet bij. Ik zal wat vaker nee moeten zeggen tegen een vette hap en ja, een glas wijn of een biertje minder kan uiteraard ook geen kwaad. Meer rustmomenten inplannen is ook een must. En vooral op vrijdagavond moet ik mezelf in acht nemen. Tenslotte moet ik, en dat is misschien wel het allerbelangrijkste voor de weg die ik ga bewandelen, draagvlak creëren bij mijn gezin. Want mijn nieuwe levensstijl zal hoe dan ook invloed hebben op het reilen en zeilen in huize Beekhuis.
Maar ik weet waarvoor ik dit ga doen. Ik moet mijn verantwoordelijkheid pakken. Er is niet voor niets een inspirerende stip aan de horizon gezet. Een motiverend vergezicht die mijn route bepaalt. Die mij motiveert om deze ingeslagen weg te voltooien. Zodat ik er klaar voor ben als er een beroep op mij gedaan wordt. Want een blessuregolf komt altijd onverwacht en ongelegen. Ja, met het aantrekken van pensionado Gerben Ruizendaal is een plek voor mij op de Blauwe reservebank naast Chris de Graaf plots binnen handbereik gekomen.
‘Het is geen verrassing meer dat een club uit de 2e Divisie wint van een club uit de 1e Divisie. Het is namelijk geen amateurs tegen profs maar profs tegen profs’. Dit is een citaat op Twitter van onze voormalige trainer Eric Meijers. Met deze tweet gaf Eric aan dat het verschil in niveau tussen beide competities zodanig klein is geworden dat het woord verrassing hierop niet meer van toepassing mag zijn. De huidige trainer van TEC baseert zich dan waarschijnlijk op het feit dat heel veel clubs uit de 2e Divisie, en Spakenburg is daar zeker een goed voorbeeld van, door verregaande professionalisering het gat met het grootste deel van de 1e Divisie hebben gedicht. Dit is voor een deel waar, maar voor een deel ook zeker niet. Vooral omdat de spelers van de clubs uit de 1e Divisie toch echt veel vaker op het trainingsveld staan dan de spelers die uitkomen in de 2e Divisie.
Terug naar het woord ‘verrassing’. Het is een woord dat tijdens het bekertoernooi veelvuldig valt. En terecht omdat op basis van de indeling per divisie meteen duidelijk is wie de favoriet is en wie de underdog. En ja, dan ligt de sympathie van het publiek natuurlijk bij de underdog. Daar is niets vreemds aan want zo zitten wij mensen, emotionele wezens, nu eenmaal in elkaar. En daarom hebben wij sympathie voor Asterix en niet voor de Romeinen. Tom & Jerry hetzelfde geval terwijl David en Goliath ook naadloos in dit rijtje van favorieten en underdogs passen.
Natuurlijk worden er dan in de media sappige vergelijkingen getrokken om het verschil tussen favoriet en underdog nog eens extra te accenturen. Clubs uit de Eredivisie en 1e Divisie worden dan weggezet als duurbetaalde profs terwijl voetballers uit de 2e en 3e Divisie te boek staan als hardwerkende bouwvakkers, hypotheekadviseurs en visfileerders.
Het hoort bij het bekervoetbal. En dat maakt bekervoerbal ook zo bijzonder en aantrekkelijk. Elk jaar weer. Dat hadden de makers van het tv-programma Even Tot Hier tijdens onze vorige bekercampagne ook goed begrepen. Dwayne Green, Maurice de Ruiter, Masies Artien, Koen Wesdorp, en Mark Veenhoven werden door cabaretiers Niels van der Laan en Jeroen Woe aangeduid als buurtsportcoach, deurenhandelaar, zorgmedewerker, zonweringsmonteur annex videograaf en makelaar. Vijf hardwerkende voetbalhelden op een rijtje. Iedereen smulde ervan.
Eric Meijers ziet het als ‘profs tegen profs’. En dat is jammer want daarmee haalt hij feitelijk de romantiek uit het bekertoernooi. De voetbalromantiek die ik na de wedstrijd tegen Helmond Sport weer in alle vezels van mijn lijf voelde, En ik was bij lange na niet de enige op de Westmaat. Maar ook de supporters van Quick Boys, AFC, HHC Hardenberg en GVVV zullen dit na de bekerwedstrijd van hun club zo ervaren hebben. Omdat het bekertoernooi het jaarlijks terugkerende verhaal is van de helden Asterix, Jerry en David.
Hille Beekhuis