Affur de rucloamebordu #191

Achter de reclameborden is een kroniek van niet alledaagse gebeurtenissen rondom het sportveld. Opmerkelijke en minder opmerkelijke zaken passeren hierin de revue.

Sinds 10 juli jl. is Floris van der Linden, jawel, ‘ongze’ Floris, een collega van mij geworden. Dat zit namelijk zo. Wij hebben ons met kantoor De Jong & Van Diermen aangesloten bij de Licent Groep. Een groep financiële dienstverleners die de krachten zijn gaan bundelen om de klant nog beter te kunnen adviseren en te bedienen. Deze veelal in het oosten gelegen kantoren hadden één vreemde eend in de bijt namelijk Kok Advies in Amstelveen, de werkgever van Van der Linden. Sinds die tiende juli is er dus een tweede vreemde eend in de vijver bijgekomen namelijk wij uit Spakenburg. Aangezien wij beide dus de meest westerlijk georiënteerde kantoren zijn, zijn wij met elkaar verbonden en vormen wij een hub. Officieel is Floris zelfs mijn leidinggevende geworden. Jawel, een snotneus van 28 die iemand, die net zoveel jaar ervaring in het vak heeft als diezelfde snotneus oud is, moet gaan vertellen wat hij wel en niet moet doen. Nadat ik Floris confronteerde met mijn scepsis hierover, uiteraard met de nodige korreltjes zout, reageerde hij eerst heel serieus om daarna te gieren van het lachen.

Om de banden met Amstelveen én Licent eens goed aan te trekken, nodigde ik ze afgelopen zaterdag uit om de wedstrijd Spakenburg-Excelsior Maassluis te komen bezoeken en aansluitend op een botter te genieten van de derde editie van Botterpop. Floris deed die middag uiteraard met Spakenburg mee en met zijn twee puntgave goals deed hij voor alle partijen, behalve die uit Maassluis, een flinke duit in het zakje aan de 4-1 overwinning. Alhoewel de publieke belangstelling ietwat tegenviel en Excelsior Maassluis een maatje te klein was voor Spakenburg, was het uiteindelijk toch een zeer aangename middag.

Het aansluitende avondprogramma sloot naadloos aan bij de eerder gespeelde wedstrijd. De wandeling van het sportpark naar WSV de Eendracht was een soort van rondleiding door het historische hart van Spakenburg waarbij mijn collega Wim van Deuveren en ikzelf als gids c.q. historicus voor onze gasten fungeerden.

Na het Botterpop-optreden liepen Floris en ik terug naar de Westmaat want niet alleen mijn fiets stond daar nog, ook Floris’ taxi stond geparkeerd bij de voetbalvelden. Aangezien het rond het middernachtelijk uur was, was het bij het verlaten van het terrein en op en rond het Spui een drukte van belang. Tijdens onze wandeling is Floris zo vaak aangesproken dat ik de tel werkelijk waar volledig ben kwijtgeraakt. Uiteraard werden er de nodige selfies gemaakt en zelfs heb ik mijzelf tot driemaal toe moeten opwerpen als fotograaf. Dat Floris ook gewoon maar een mens van vlees en bloed is, bewees onze aankomst bij de velden waar hij bescheiden vroeg: ‘Is het een bezwaar als ik daar de bosjes opzoek om een sanitaire stop te maken?’.

Op mijn fiets terug naar huis moest ik terugdenken aan hetgeen ik hierboven zojuist heb opgeschreven, uiteraard met een grote glimlach rondom mijn mond. Ik kwam tot één conclusie: die 28-jarige, in Spakenburg wereldberoemde Floris is toch maar mooi mijn leidinggevende!

Tijmen Beekhuis

Hij stapte als laatste van het podium. En dat deed hij op een voor mij herkenbare manier. Bedachtzaam, voorzichtig en zoekend naar de juiste balans.
Helaas ben ik een ervaringsdeskundige. Ruim 30 jaar geleden scheurde ik tijdens een voetbalwedstrijd met Spakenburg 3 mijn voorste kruisband. Destijds was de route tot herstel heel anders dan nu. Ik werd meteen van lies tot enkel in het gips gezet. Uiteindelijk, na een kijkoperatie, was de dokter luid en duidelijk. Ja, die bovenbeenspieren zijn belangrijk want die moeten de functie van de kruisband overnemen. En nee, voetballen is niet verstandig. Is zwemmen niet iets voor je?

In die 30 jaar is er veel veranderd, Gips is al heel lang uit den boze. Bewegen is nu het uitgangspunt zodat de spieren hun dagelijks werk kunnen blijven doen. En gelukkig is het nu mogelijk om, na een operatie waarbij je een nieuwe kruisband krijgt aangemeten, weer vrijuit te voetballen. Kleine kanttekening: je bent een jaar bezig met revalideren. Zo’n jaar staat Ahmed el Azzouti ook te wachten.

Tijdens de uitreiking van de Arian Moppie Bokaal stond hij op het podium met de topscorerstrofee. Naast hem Wimilio Vink en Koos Werkman. De schaduwschutter en beste speler stonden er in hun trainingstenue, Ahmed in z’n burgerkloffie. Het was een keihard contrast. Een onbedoeld signaal dat duidelijk maakte dat hij, topspits, voorlopig een werkloze status heeft.
Na de uitreiking stapten beide heren soepel van het podium af. Ahmed dus niet. Op dat moment wist hij al wat hem te wachten stond. Een operatie en daarna een lange revalidatie. Waarschijnlijk zal Achmed daarom die prijsuitreiking met gemengde gevoelens hebben ervaren.

Het is mede daarom een hele goede zet om hem dit seizoen toe te voegen aan de technische staf. Omdat de invloed van Achmed veel verder gaat dan de 25 goals die hij vorig jaar heeft gescoord. Met zijn drive, ervaring en winnaarsmentaliteit kan hij op deze manier van waarde zijn. En dat, van nut zijn, voelt voor een geblesseerde speler altijd goed. Want het meest vervelende is om er maar een beetje bij te hangen.

Chris en Jorg hebben het goed begrepen: een voetballer, en vooral een topspits als Ahmed el Azzouti, moet je niet laten zwemmen.

Iedereen die ik zaterdag jl. sprak was het er over eens. Het is een naam die je niet al te vaak meer hoort. En in combinatie met z’n achternaam denk je al snel aan een stripboekheld. Want zeg nou zelf, Flip Klomp misstaat niet in het rijtje Suske & Wiske, Rik Ringers en Lucky Luke. En als we ons specifiek richten op het genre van de voetbalstrip dan past zijn naam perfect tussen die van Appie Happie en Roel Dijkstra. Of hij zou een geloofwaardige rol kunnen spelen in een hoofdstuk van De Wondersloffen van Sjakie.

Afgelopen zaterdag tegen Excelsior Maassluis maakte Flip Klomp z’n Blauwe debuut. Ik zag , en iedereen die ik zaterdag jl. sprak, was het met mij eens, een echte rasvoetballer. Sterk, slim en balvaardig. ‘Daar gaan we nog een hoop plezier aan beleven’.
Ook zag ik een onbevangen, blonde Hollandse kop met blauwe ogen en een scherpe kaaklijn. Zijn uiterlijk deed mij denken aan Hielke en Sietse Klinkhamer uit het boek De Schippers van de Kameleon.

Ik had hem graag een doelpunt gegund. Dat zou zijn debuut extra glans hebben gegeven. Maar natuurlijk kwam het er niet van. Zoiets is niet weggelegd voor een stripheld. Zoiets gebeurt alleen maar in een film.

Een kwartier eerder was hij ingevallen. Augustin Drakpe, de opvolger van de naar zijn geboorteland vertrokken Masies Artien. Met mij keek de tribune en dus ook Vakkie D mee naar het eerste optreden van de stoere verdediger. En wat we die eerste 15 minuten zagen beviel ons wel.

En toen kwam de 80^e minuut. Ingooi voor Spakenburg, dicht bij de achterlijn. Dat was altijd een klus voor Masies. En nu zagen we opeens de kersverse debutant naar de zijlijn lopen. Het zal toch niet?
Een paar tellen later nam de Rotterdammer z’n aanloop. De hele tribune, zo leek het, hield de adem in. De bal verliet de handen van Drakpe en koos het luchtruim, vergezeld door een bewonderende en beduusde stilte van de tribune. Er leek maar geen eind aan de ingooi te komen, even kreeg ik zelfs de indruk dat het speeltuig over de sporthal heen ging, richting de bijvelden. Maar dat was niet het geval. Het projectiel ging nog veel verder en verliet, iedereen op de tribune kon dit duidelijk waarnemen, de dampkring om vervolgens na een rondje heelal de baan om de aarde weer te verlaten om uiteindelijk ergens bij de penaltystip op een hoofd terecht te komen.

Het leverde geen kans op maar niemand op de tribune, nog te verbaasd om te begrijpen waar men zojuist getuige van was geweest, maakte dat wat uit. Er klonk ‘we hebben er weer één’ en tevreden werden er instemmende blikken met elkaar uitgewisseld. En terecht want ook dit seizoen kan het spectaculaire wapen van de verre ingooi weer in stelling worden gebracht.
We hebben een nieuwe ingooikoning. Artien is weg, lang leve Augustin.

Hille Beekhuis