Achter de reclameborden is een kroniek van niet alledaagse gebeurtenissen rondom het sportveld. Opmerkelijke en minder opmerkelijke zaken passeren hierin de revue.
DE BAL (1)
De bal is er wel uit. Natuurlijk heeft hij, met z’n strak gestikte vlakken van leer, een voorkeur voor wie hem aanraakt. Oké, dat is niet het geval als er sprake is van een balletje breed, pass of steekbal. In dat geval gaat hij blindelings mee in de richting die hij gestuurd wordt door welke voetballer dan ook. Hetzelfde geldt voor een doeltrap of strafschop. Maar met een corner is hij al kieskeuriger. Hij vindt het sowieso fijn dat niet Jan en alleman zo’n hoekschop neemt. Gelukkig zijn het vaak juist de voetbalpuristen die hem, het vijfje, met een corner op waarde schatten. En dat voelt lekker. Dat soort voetballers gaan gelukkig niet voor een korte variant maar kiezen voor een afgemeten voorzet richting de zone van de penaltystip. Heerlijk, want dan kan hij het beste van zichzelf laten zien. En als het hoofd van Koos Werkman, wat mist hij de kruin van de sympathieke voorstopper, of Floris van der Linden de eindbestemming is dan is dat een ultiem geluksmoment.
Maar het echte werk is de vrije trap. Die spelhervatting is, dat durft hij wel te stellen, de reden van zijn bestaan. En wat is hij blij om te melden dat er de laatste tijd rond die vrije trap iets moois is opgebloeid. Ja, we mogen inmiddels wel stellen dat er sprake is van echte liefde: onze eigen Sam van Huffel en de bal hebben een relatie. Vorig jaar was het begonnen toen Sam met hem begon te daten, voor of na de training. Het was die eerste weken best wel ingewikkeld. Er vielen ongemakkelijke stiltes, er waren meningsverschillen en er was onbegrip. De bal ontdekte radeloosheid in de ogen van Sam. Maar toen hij verder keek zag de bal iets waar hij een zwak voor heeft. Hij vond, ver voorbij de blik van onmacht, iets waar elke bal naar op zoek is: loyaliteit, respect en, jawel, onvoorwaardelijke overgave.
Ja, na al die jaren trouwe dienst herkent hij ze blindelings. De sjoemelaars, de gemakzuchtigen, de 13-in-een-dozijn. Ze eisen elke vrije trap op zonder er ook maar ooit de minste moeite in te steken. Kijk ze druk bezig zijn rond de bal. Ze sloven zich uit en voeren een misplaatste show op met afgekeken maniertjes. Het zijn stuk voor stuk charlatans, parasiterend op hun talent, in de arrogante veronderstelling dat ze het met een aangeboren gave wel redden. Zo’n unieke gave uitdiepen en aanscherpen? Bijleren? Automatismen inslijpen? Welnee, dat is te veel gevraagd voor deze slabakkers. Zo’n parvenu valt bij de bal meteen door de mand.
Ondanks dat hij het ook met Koen en Mukhtar meer dan uitstekend kan vinden, besefte de bal dat er maar één echte ware liefde kan zijn. En dat is Sam. Want met Sam is het net even anders. Sam stond elke training weer op hem te wachten. Altijd, ook al regende het, ook al was het een kille, troosteloze maandagavond. En ook als de bal een keer niet lekker in z’n lederen vel zat. Want Sam keek verder. Uiterlijk telde voor hem niet. Een kras of schaafplek? Maakt niet uit. Sam keek naar het karakter, naar de ziel. Op elke training, op zo’n 25 meter van de goal, werkte Sam aan hun relatie. Maandag, dinsdag en donderdag. De bal betrapte zichzelf erop dat hij naar deze avonden uitkeek. Uiteindelijk bezweek hij voor de passie en de drive van Sam. De bal liet zich ontdekken en gaf z’n geheimen prijs.
Het is een heerlijk stel; de bal en Sam. En iedereen mag het weten. Hun relatie komt steeds meer in de openbaarheid. De vrije trap tegen ACV bijvoorbeeld, heerlijk inslaand tegen de onderkant van de lat, was een sprekend voorbeeld van hoe goed het zit tussen die twee. De goal van vorige week tegen ADO’20 was minstens zo fraai. De vrije trap op ruim 25 meter van het doel was zwanger van effect. De bal zwabberde, veranderde van hoogte en richting om uiteindelijk de kansloze doelman tot figurant te degraderen. Later gaf de bal na enig aandringen toe dat hij had genoten van de machteloze blik in de ogen van de sluitpost. Maar het meest had de bal genoten van Sam. Hoe hij de bal had neergelegd. Hoe hij de bal op de juiste hoogte en met de juiste snelheid had geraakt. Met de juiste stand van z’n voet. Precies zoals de bal het graag wil. Het was zoals ze het altijd deden; SamSam.
Hille Beekhuis
DE BAL (2)
Vrijdag 14 februari, jawel, Valentijnsdag, zat ik weer op mijn vast stekkie in de Adelaarshorst. Het was weer een heerlijk begin van het weekend want om 18:00 uur eerst twee speciaal biertjes kopen in café de Heks voordat om 20:00 uur het hoofdgerecht begon. Gasten die avond waren Herman van den Bor en zijn jongste zoon Ize. Eigenlijk was het de bedoeling dat zijn oudste zoon, Boudewijn, mee zou gaan want die is uitermate gecharmeerd van Sparta Rotterdam, de tegenstander die avond van “Kowet”.
Boudewijn was echter een week eerder vertrokken naar Brno voor een halfjaartje buitenlandse studie. Die leegte werd opgevuld door zijn broer Ize, speler van Spakenburg JO19-2. Vooraf had ik hem nog gewaarschuwd dat wij achter de goal zaten en dat er met een afrondvorm tijdens de warming-up het wel eens voor kan komen dat er een bal zijn richting op komt. Ize, ad rem als hij is, zei direct: “Nou, dan hou ik hem toch!” terwijl ik eigenlijk bedoelde om de bal direct terug te koppen indien die op je afkomt. Althans, dat is mijn idee en wens al 6 jaar en het is tot nu toe welgeteld nul keer voorgekomen.
Enfin, wij komen het vak op en mijn vaste buurman, Youri genaamd, zei direct na de traditionele begroeting: kijk eens wat er onder je stoel ligt? En ja hoor, daar lag een officiële wedstrijdbal inclusief logo van de Eagles. Ik stootte Ize aan en zei: ”dit geloof je niet” waarna Ize inderdaad vol ongeloof en enthousiasme allerlei strategieën verzon om de bal ongezien het stadion uit te krijgen. Uiteindelijk werd het de meest eenvoudige: na afloop de bal onder de jas en via de menigte het stadion zo snel mogelijk verlaten. Dat lukte en Ize zat tijdens de terugreis achterin de auto de bal aan alle kanten te fotograferen en de plaatjes naar zijn vrienden door te appen. Uiteraard kon een appje aan broer Boudewijn niet ontbreken. Zelden heb ik iemand zo blij, ontwapenend en enthousiast gezien om een voetbal. Wel een speciale natuurlijk, maar het blijft een voetbal.
De volgende dag, JO19-2 speelde een thuiswedstrijd om 15:00 uur en Ize had natuurlijk de bal, gewassen en gepoetst en wel, meegenomen. Na afloop, toen iedereen al lang en breed aan het après skiën was, liep een handjevol spelers van JO19-2 nog op één van de bijvelden een balletje te trappen en u raadt het al: met de Eagles bal. Een officiële Eredivisie-bal, gevonden op de Leo Halle tribune in Deventer op Valentijnsdag. Een duidelijk geval van liefde op het eerste gezicht.
Tijmen Beekhuis