Achter de reclameborden is een kroniek van niet alledaagse gebeurtenissen rondom het sportveld. Opmerkelijke en minder opmerkelijke zaken passeren hierin de revue.
DIRK
We werden kampioen in 1981. In het jaar dat Spakenburg het 50-jarige bestaan vierde. Ons kampioensteam, de B2, bestond voor een deel uit spelers die vanuit de C1 kwamen maar niet goed genoeg waren voor de B1- selectie. Samen met o.a. Rutger van Halteren (nu Raad van Advies) en Tijmen Beekhuis (het kwam alsnog goed want hij haalde enkele jaren later het eerste elftal) werden wij, afzwaaiende C-junioren in de leeftijd van nauwelijks 14 jaar, gekoppeld aan een paar tweedejaars B-junioren van 15, soms al 16 jaar. Daar was Robert Offringa, ons oud-bestuurslid Commerciële Zaken, er één van. Ook Dirk van de Groep was een tweedejaars. Hij, de spits van ons kampioensteam van 1981, overleed vorige week na een slopende ziekte.
De eerste maanden in de B2 met teamgenoot Dirk waren voor mij weken van verwondering. Dirk was een jaar ouder maar qua fysieke en mentale ontwikkeling was hij mij lichtjaren vooruit. Zijn stem, zijn lichaamsbouw, zijn gespreksonderwerpen, zijn belevenissen, zijn muziekkeuze, zijn kleding: in alles was hij mijlen verder dan de ontluikende puber die ik destijds was. Ja, ik keek tegen hem op. Want Dirk was rock & roll. En hij deed alles anders. Op een charmante manier met een vanzelfsprekende lichtheid. Hij zei dingen waarvan ik niet wist dat ze bestonden. Hij zag dingen die voor mij verborgen waren. Hij deed dingen die ik nog lang niet kon dromen. Hij keek heel anders naar het wereldje waarin ik mij bevond. Zijn wereld was de wijde wereld, niet het dorp Spakenburg.
Dirk was niet van de gebaande paden. Hij zag hele andere routes. En dat gold ook voor het voetbalveld. Een voor de hand liggende steekbal liet hij lopen maar hij gaf wel alles voor een, in onze ogen, kansloze voorzet. Want Dirk zag dingen die wij ons niet konden voorstellen. En dat had succes want in dat jaar scoorde Dirk vele belangrijke goals. Mede door de baanbrekende onbevangenheid van onze robuuste en avontuurlijke aanvalsleider werden we kampioen. Wij, die te oud waren voor sinas en te jong voor bier, vierden die avond het kampioensfeestje met een patatje in La Plaza. Aangeboden door de ouders van onze voorstopper Erik Kloosterman, destijds de eigenaren van de ook toen al populaire snackbar. Daarna gingen we naar huis. Behalve Dirk, hij ging nog even door in de Hoekstraat.
Na dat kampioenschap stopte Dirk al vrij snel met voetbal. Het voetbalveld met al die vaste lijnen beperkte te veel zijn vrije geest. Hij ging reizen, avonturieren en ontdekken. En hij volgde uiteraard zijn passie en begon zijn eigen timmerbedrijfje. Later werd hij ook skileraar. Zo af en toe was hij, inmiddels sponsor van de Blauwen, nog op het voetbalveld te vinden. Voornamelijk met de dorpsderby’s en andere grote wedstrijden. Nog één keer trok hij z’n voetbaltenue aan. Een kwart eeuw na ons kampioenschap was hij er ook tijdens onze reünie. Er was niets veranderd. Tijdens en na onze onderlinge jubileumwedstrijd manifesteerde onze stoere spits zich op zijn eigen aangename wijze; ongekunsteld, spontaan en volledig onafhankelijk.
Medio vorig jaar werd Dirk ziek. Ongeneeslijk ziek. In de late nazomer ging het even wat beter met hem en sprak ik hem kort. Nadat hij flink was afgevallen probeerde hij nu wat aan te sterken. Zijn ogen stonden helder. Ik zag daarin nog steeds de levenslust die hem zo kenmerkte. Later bleek dat de opleving van korte duur was. In december werd duidelijk dat hij niet lang meer te leven had. Op maandag 8 januari overleed Dirk, 58 jaar oud. Hij zal enorm gemist worden door zijn vrouw Antoinette, naaste familie en vrienden. Ik wens ze alle sterkte toe.
Onze club verliest een sponsor, een Blauwe bezoeker bij gelegenheid maar vooral een graag geziene gast.
Ons voormalig kampioensteam, de B2 van 1981, is vanaf nu niet meer compleet. Onze spits ontbreekt. Rust zacht beste Dirk. Rust zacht.
DEBUUT
Jorg Hartog maakte zaterdag jl. tegen Scheveningen, vanwege de verplichte vrije dag van Chris de Graaf, zijn debuut als hoofdtrainer. Dat deed hij uitstekend want de assistent-trainer leidde de Blauwen naar weer een overwinning. En passant liep Spakenburg ook nog eens verder uit op de achtervolgers.
Ook voor de camera’s van Eyecons maakte hij voor het eerst z’n opwachting en dat ging hem eveneens meer dan goed af. Het filmpje van dit interview heeft Jorg geplaatst op zijn LinkedIn-account, het online platform dat gericht is op professionals. In de begeleidende tekst trok hij de vergelijking tussen zijn beide vakgebieden; sales en voetbal. Met als uiteindelijke en logische conclusie dat succes niet iets is van de korte termijn; je bereikt het door op een veel eerder moment te investeren en te bouwen op basis van een goed doordacht plan en een visie voor de lange termijn. Een glad verkooppraatje? Nee. Juist een gedegen en meteen bescheiden manier van Jorg om het begrip succes in het juiste perspectief te plaatsen.
Neemt niet weg dat de assistent-trainer er niet aan ontkomt dat hij vanwege de winst op Scheveningen nu tot een exclusieve elite behoort. Want, zo was te lezen in het wedstrijdverslag op onze site, ‘door deze overwinning schaart Jorg Hartog zich in een rijtje met de best presterende trainers ooit’.
Hille Beekhuis
AFWIJKING
30 december jl. deden liefst twee Blauwe koppels mee aan het Nederlands Kampioenschap Voetbalquiz: Michiel Koelewijn samen met Chris Veldhuizen en Stefan Koelewijn samen met ondergetekende. 3 van deze 4 deelnemers mogen zich trouwens winnaar noemen van eerder georganiseerde Blauwe Voetbalquizen en ik heb die mogen organiseren. Wij waren tot de finale doorgedrongen middels een voorronde die 20 oktober in de kantine van SO Soest werd gehouden. In iedere provincie van Nederland werd zo’n voorronde gehouden waarbij de 10 beste koppels zich plaatsten voor de finale. Met een respectievelijke 8e en 9e plaats bleven wij die avond net aan de goede kant van de score. Was het tijdens de voorronde al peentjes zweten, hersenen kraken en graven in het geheugen, tijdens de finale kwam daar nog eens het spreekwoordelijke schepje bovenop.
In een tv-studio pal grenzend aan de Amsterdam ArenA vond de zeer professionele en perfect georganiseerde finale onder 120 koppels plaats. De beste 40 koppels gingen door naar de halve finale en daar weer de 5 beste koppels van zouden in de finale gaan uitmaken wie zich de beste voetbalkenners van Nederland mochten noemen. Zoals gezegd, lag het niveau hoog maar hadden Stefan en ik na de eerste ronde toch een soort van examengevoel. Wij hadden het voetbalexamen best wel goed gemaakt en het zou zo maar eens kunnen dat wij bij die eerste 40 zaten. Hetzelfde gevoel overigens bekroop het tweetal Michiel en Chris. Om u een indruk te geven wat voor vragen er werden gesteld, hier komen er twee: “Noem zoveel mogelijk (ex)voetballers die in de eredivisie meer dan 50 goals hebben gemaakt, die zijn geboren buiten de EU en die nog nooit op een EK of WK hebben gespeeld”. En: “Welke clubs hebben in de Champions League ooit eens overwinterd maar spelen nu niet meer in eigen land op het hoogste niveau”. Nou, daar zit je dan met je goeie gedrag met sterk de neiging om je beste vriend te raadplegen: Google. Maar een mobiele telefoon is tijdens de quiz ten strengste verboden. Dachten wij nog wel een kansje te maken om een ronde verder te komen, de realiteit was weerbarstig. Toch kwamen Stefan en ik een kleine 4 puntjes tekort en Michiel en Chris 8. De uiteindelijke winnaar, het duo Abbink/Bakker, scoorde in die eerste ronde 105 punten, liefst 49 punten meer dan het duo Koelewijn/Beekhuis. Als je dan denkt wel iets over voetbal te weten, is er blijkbaar nog altijd baas boven baas maar hier is bijna sprake van een (voetbal)afwijking.
Dit jaar willen wij weer meedoen en wij hopen dat onze onder voetbalkenners gedeelde afwijking tegen het einde van het kalenderjaar 2024 tot buitengewone proporties is gegroeid.
Tijmen Beekhuis