Skip to main content

Achter de reclameborden is een kroniek van niet alledaagse gebeurtenissen rondom het sportveld. Opmerkelijke en minder opmerkelijke zaken passeren hierin de revue.

SIMKAART

Zaterdag jl. werd Spakenburg voor het eerst sinds het bestaan van de Tweede Divisie kampioen. Het zag er gedurende het seizoen heel lang naar uit dat de titel veel eerder zou worden binnengehaald dan 11 mei 2024 echter wist De Treffers heel erg lang stand te houden. Tot aan zaterdag. Aangezien er een tijdsverschil zat in aanvang van de wedstrijd GVVV-Spakenburg (14.30 uur) en De Treffers-Noordwijk (18.00 uur) zat er na het wegvallen van Namen en Rugnummers niets anders op dan te wachten en het Twitter-account van ofwel De Treffers ofwel Noordwijk te volgen. Daar dachten Wouter Koelewijn en Jamai Koelewijn (geen broers en volgens mij niet eens familie van elkaar) toch echt anders over want met een camera, laptop, modem en de nodige bedrading onder de arm, togen zij naar Groesbeek om voor ons, louter Blauwe supporters, de livebeelden de Stormvogel in te slingeren.

Echt eenvoudig ging het in beginsel niet want ondanks dat beide heren van harte welkom waren in Groesbeek, kon er van het internet van De Treffers om praktische redenen geen gebruik worden gemaakt. Dus moest er in allerijl nog een simkaart op de kop te worden getikt om toch verbinding met het verre Spakenburg te krijgen. Toen ook dat was gelukt kon iedereen in de sporthal getuige zijn van een stukje historie. Zoals gememoreerd was Spakenburg nog nooit de beste in de Tweede Divisie, ook is het nooit voorgekomen dat bijna vier uur nadat het zelf was uitgespeeld alsnog de titel werd behaald. Het zal u niet verbazen dat het in De Stormvogel een dolle boel was met tweemaal een explosie van vreugde. De eerste tijdens de enige goal van de Vre namens Noordwijk en de tweede, 5 minuten later, tijdens het laatste fluitsignaal. Op dat moment besloot ik voor mijn maatjes van Vakkie D een biertje te gaan halen en werd ik geholpen door Lisette. Jawel, de vrouw van Wouter Koelewijn. Een extra simkaart was er dit keer niet nodig om “verbinding” te krijgen, extra consumptiebonnen daarentegen wel.

 

KAMPIOEN

Wat een seizoen hebben wij als Blauwen mogen beleven. Het eclatante bekersucces van vorig seizoen smaakte duidelijk naar meer waardoor het dit seizoen heel vaak smullen geblazen was bij het aanschouwen van Spakenburg 1. Een aantal wedstrijden zijn mij bijgebleven: Rijnsburgse Boys werd thuis finaal op een hoop gespeeld, Helmond Sport verdween met de staart tussen de benen van De Westmaat, GVVV hield het in de thuiswedstrijd een helft goed vol maar werd na rust volledig overklast, De Treffers werd in de laatste wedstrijd voor de winterstop van het kastje naar de muur gespeeld, Scheveningen groef zich in de eerste wedstrijd na de winterstop in maar moest in de 65e minuut toch de 2-0 incasseren. Vanaf dat moment keken wij elkaar van Vakkie D aan en concludeerden: deze wedstrijd is “klaar”. Het trekken van die conclusie leek voor ons een eeuwigheid geleden. De zakelijke winst uit bij Kozakken Boys voorafgegaan aan de monsterscore tegen Noordwijk (8-0). De mini remontada in Veenendaal bij GVVV en ik eindig deze lofzang met de wedstrijd onlangs thuis tegen Quick Boys. Dat was wellicht de mooiste en beste wedstrijd van dit seizoen. Maar zoals het ook hoort, was het niet iedere week rozengeur en maneschijn. Waren de nederlagen tegen KHFC en AFC (wedstrijd 3 en 4) nog behoorlijk onverdiend, tegen ACV uit en ADO’20 uit kwamen wij behoorlijk met de schrik vrij (beide 1-2 winst) ondanks het surplus aan kwaliteit.

Al met al een seizoen om met heel veel trots op terug te kijken en waar niets anders kan worden geconcludeerd dan dat er uitstekend werk is geleverd door de gehele staf van Spakenburg 1, de TC, de sponsorcommissie, het bestuur en alle overige vrijwilligers die zich wederom belangeloos voor wie of wat dan ook hebben ingezet. Of dat nou was om de sporthal afgelopen maandag schoon te maken of zaterdag jl. tot laat nog achter de bar stond: Grote Klasse!

Aanstaande zaterdag wachten dan nog de officiële plichtplegingen maar eerst moet er nog gevoetbald worden en zou het fantastisch zijn als de schaal in stijl wordt uitgereikt: Winst met een goed en onderhoudend spelend Spakenburg. Oh ja, als dat gebeurt, nemen wij en passant het puntenrecord over van Jong AZ, behaald in het seizoen 2016-2017. Weet u dat nog? Dat was het jaar dat wij uit de Tweede Divisie degradeerden. Het kan dus verkeren.

 

Tijmen Beekhuis

ABSENT

Ik zag het al wat langer aankomen; het samenvallen van mijn vakantie met het kampioenschap van Spakenburg. En inderdaad, afgelopen zaterdag stond ik daarom niet langs de lijn in Veenendaal maar had in het fraaie Franse kustplaatsje St. Malo vooral oog voor het beeldscherm van mijn telefoon. En daarop ontvouwde zich het geweldige scenario van het kampioenschap van onze Blauwen. Via de diverse sociale media kanalen zag ik vervolgens indrukwekkende flarden van een fantastisch Blauw feest.

Op maandag plaatste onze trainer Chris de Graaf een mooi bericht op LinkedIn waarin hij kort aandacht gaf aan het kampioenschap en uitgebreid aandacht schonk aan de onvoorwaardelijke steun van zijn vrouw Tamar en, zoals hij het passend omschreef, ‘partner in crime’ Jorg Hartog. Op dit bericht werd door velen gereageerd. Ik plaatste zelf ook een reactie met een felicitatie. Een dag later zag ik dat Chris mijn felicitatie had beantwoord. Hij bedankte mij voor de gelukwens om vervolgens de vraag te stellen: ‘klopt het dat ik je zaterdag niet gezien heb?’

Ik was onder de indruk. Spakenburg was kampioen geworden na een meeslepend en zenuwslopend voetbalgevecht in Veenendaal. In de sporthal volgde daarna vanwege de gunstige beelden uit Groesbeek een niet verwachte apotheose. Vervolgens ging het dak eraf In de sporthal en werd Chris door alles en iedereen gelukgewenst. Hij stond ook nog eens de diverse media te woord om daarna met zijn spelers en staf los te gaan op het podium. Kortom, een zeer emotionele dag voor Chris die hij hoogstwaarschijnlijk in een roes heeft beleefd.

Hoe bijzonder is het dan dat hij zich kan herinneren dat hij mij, ik spreek Chris na een wedstrijd zelden tot nooit, niet gezien heeft? Dat kan alleen maar bij een trainer die een kind van de club is. Maar bovenal kan dat uitsluitend bij een toptrainer die altijd en overal scherp is en oog heeft voor elk detail. Momenteel heeft onze club zo’n trainer. Dat is uniek. Het is iets wat misschien wel nooit meer voor zal komen. Laten we het daarom koesteren.

Zaterdag aanstaande is de huldiging. Dat wordt ongetwijfeld weer een memorabele happening. En ja, vanwege vakantie ben ik er dan helaas weer niet bij. Ik heb mij inmiddels bij Chris afgemeld.

 

Hille Beekhuis