Achter de reclameborden is een kroniek van niet alledaagse gebeurtenissen rondom het sportveld. Opmerkelijke en minder opmerkelijke zaken passeren hierin de revue.
SFEER
Onze Blauwe trots speelde anderhalve week geleden de uitwedstrijd tegen Jong Sparta op het gloednieuwe sportpark Nieuw Terbregge in Rotterdam. Dit sportpark is helemaal state of the art. Alle faciliteiten zijn aanwezig; een onberispelijke kunstgrasmat, een aangename tribune, een perfect functionerende geluidsinstallatie, een stijlvolle bestuurskamer en een ultramodern clubgebouw met ruime kleed- en verzorgingsruimtes. Kortom, aan alles is gedacht om de talenten van Jong Sparta optimaal te laten presteren. Toch ontbreekt er iets essentieels op dit hippe sportpark: een voetbalziel. Want sportpark Nieuw Terbregge is vooral heel erg strak en berekenend. Ongetwijfeld zal efficiency de insteek zijn geweest maar daardoor doet het steriel, afstandelijk en klinisch aan. Er is geen rauw randje te ontdekken. Alles is erop gericht om Rotterdamse talenten door een Spartaanse voetbalmal te duwen. Die bijna industriële benadering maakt het moeilijk om een echte voetbalsfeer te creëren. En dat wordt ook nog eens gevoed door de toeschouwers van de thuisclub. Die toeschouwers zijn voornamelijk familie. Ze moedigen, ook nog eens op een zeer beschaafde wijze, niet de club Sparta aan maar juist hun eigen zoon, broer of neef. En daar is natuurlijk helemaal niets mis mee maar het heeft weinig met voetbalsfeer te maken. Het doet veel meer denken aan een wekelijks academisch voetbalexamen waarvoor de naaste familie is uitgenodigd.
Gelukkig parkeerde, weliswaar met vertraging, onze supportersbus met Blauwe aanhang op Nieuw Terbregge. En daarmee veranderde direct de atmosfeer. De kille talentenfabriekshal transformeerde door de strijdliederen van de Blauwe Havenside, begeleid door ritmisch trommelgeroffel, naar een heus voetbalveld waar een competitiewedstrijd werd gespeeld. Waarbij Spakenburg, dankzij de duidelijke Blauwe aanwezigheid langs de lijn, direct het gevoel had dat het een thuiswedstrijd afwerkte. Trainer Chris de Graaf had na de uitwedstrijd tegen De Treffers in Groesbeek al aangegeven dat de vocale steun van de supporters een enorme steun in de rug was geweest voor zijn elftal. En dat was het deze zonnige zaterdagmiddag weer. Het was dan ook mooi, en terecht, dat de Blauwe spelers de eerste twee goals gezamenlijk vierden met de Blauwe supporters.
Na afloop van de wedstrijd applaudisseerden de familietoeschouwers beleefd. En er klonk ‘volgende keer beter’. Even verderop vierde de feestende en luidruchtige Blauwe aanhang de ruime overwinning. Papa-en-mama-supporters versus clubsupporters. Het contrast was deze middag schrijnend op Nieuw Terbregge.
STREET ART
Bekervoetbal. Op onze eigen Westmaat. In de avond. Het is elke keer weer magisch. Ook afgelopen donderdag weer. De betovering begon al toen ik, fietsend over het Spuiplein richting Westmaat, het schijnsel van onze lichtmasten uiteen zag vallen als strijklicht over de botters in de haven. Eenmaal gearriveerd op ons sportpark, gevangen in het sfeervolle kunstlicht, kreeg dit fotogenieke, nostalgische plaatje een onverwacht vervolg. Aan de overdekte staantribune was namelijk een spandoek opgetrokken waarop botters te zien waren. Met daarbij de tekst ‘diepgeworteld in ’t oude vissersbloed’, een subtiele verwijzing naar een versregel uit ons clublied. Het was wederom een geweldig beeld.
Met dit spandoek wordt moeiteloos de lijn doorgetrokken die sinds de Blauwe bekercampagne van twee jaar geleden is ingezet. De doeken zijn, door het omarmen van ons eigen karakter en ons Blauwe DNA, sowieso al krachtig en zelfbewust. Maar door onder andere compositie, kleurgebruik en de verfijnde illustraties zijn ze vooral ook stijlvol, prikkelend en artistiek. En daarmee zijn de spandoeken naar een hogere standaard getild. Het is verworden tot een nieuwe kunstvorm, Street Art op de Westmaat. Gemaakt door een Blauwe Banksy.
KEES
Het gebeurde op zaterdag 11 mei, een uurtje na de geweldige uitwedstrijd tegen GVVV. Kees Duijst, Blauwe oersupporter, wedstrijdcoördinator van onze mooie club en lokaal voetbalorakel, miste een trede bij het verlaten van het sponsorhome van de Veenendalers. Een misstap met grote gevolgen want de zwaargehavende voet van Kees werd dezelfde avond in het ziekenhuis in het gips gezet. Tussen de bedrijven door was via het door hem zo geliefde medium X, het voormalig Twitter, naar hem doorgesijpeld dat Spakenburg die avond kampioen was geworden. Net als voor alle andere Blauwen was het een moment waar Kees lang naar had uitgezien. Wrang voor de ex-sportjournalist van de Bunschoter, dat hij dit ultieme moment in de Blauwe voetbalgeschiedenis niet persoonlijk mee kon maken. In plaats van een kolkende sporthal was een steriel hospitaal de omgeving waarin hij het succes kon vieren. En alsof het allemaal nog niet bitter genoeg was, moest hij een week later ook de huldiging op het Spuiplein missen.
Daarna brak de zomer aan. Een goed moment om te herstellen van zijn gecompliceerde blessure en het vizier te richten op het nieuwe seizoen. Maar al snel gaf de liefhebber van sponsorhome-buffetten aan dat dit voor hem te kort dag was. Hij richtte zich op de maand oktober en volgde de eerste competitiewedstrijden daarom noodgedwongen vanuit zijn huiskamer via de sociale media. Soms zag ik een tweet van hem voorbijkomen. Laatst nog toen ik het Blauwe wedstrijdverslag deed voor het medium X. Per abuis had ik de achternaam van onze rechter vleugelspits met een dubbele letter ‘l’ weergeven. Een fractie later kwam er al een reactie van Kees binnen waarin hij aangaf dat de achternaam van Kilian toch echt ‘van Mil’ is. Hetzelfde gebeurde toen in de voorbeschouwing Stijn Zuilichem werd vermeld als arbiter. Kees liet meteen weten dat het tussenvoegsel ’van’ ontbrak. Het kenmerkt het enfant terrible Kees die, behalve fanatiek supporter van FC Twente, een groot Blauw hart heeft met bijpassende donkerblauwe bril. Zodanig donkerblauw dat hij daardoor regelmatig, ondanks dat hij in de loop der jaren milder geworden is, anderen tegen zich in het harnas jaagt. Het zal waarschijnlijk altijd aan hem blijven kleven.
Inmiddels heeft de notoire lastpak z’n comeback gemaakt. Ergens in oktober werd Kees weer voor het eerst gesignaleerd op de Westmaat. En afgelopen week, kennelijk moest hij nog wat schade inhalen, was hij elke avond toeschouwer van een KNVB-bekerwedstrijd in ons dorp. Het gaat dus de goede kant op met hem. Maar de echte lakmoesproef voor Kees staat op zaterdag 14 december op de kalender met de uitwedstrijd tegen GVVV. Daar, bij het Veenendaalse sponsorhome, moet hij in fysiek maar ook in mentaal opzicht, de laatste trede nemen van z’n herstel.
Hille Beekhuis