Achter de reclameborden is een kroniek van niet alledaagse gebeurtenissen rondom het sportveld. Opmerkelijke en minder opmerkelijke zaken passeren hierin de revue.
THEO
Afgelopen zaterdagmiddag, de oefenwedstrijd tegen Sparta Nijkerk stond op het punt van beginnen, werd in de groepsapp van het Blauwe Media Team, een bericht geplaatst over de snel verslechterende gezondheidstoestand van Theo Hartog. Het woord terminaal viel zelfs. Een dag later al druppelde het nieuws binnen; Theo Hartog, onze clubfotograaf, is overleden.
Theo leefde in geleende tijd. Drie jaar geleden werd bekend dat hij niet lang meer te leven had. Hij werd toen, voorjaar 2022, als eregast uitgenodigd bij het 1e elftal voor de uitwedstrijd tegen Noordwijk. Hij was de hele dag met de selectie op stap en zat tijdens de wedstrijd ook in de dug-out. Hij juichte mee toen Spakenburg in blessuretijd door een kopbal van Floris van der Linden toch nog wist te winnen. Het was prachtig om te zien dat alle spelers Theo opzochten om hem het stralende middelpunt te laten zijn van de feestvreugde.
Na de wedstrijd zag ik hem in de bestuurskamer. Daar stond hij, oud-militair en mede-oprichter van de Spakenburgse Rugby Club. Fragiel maar trots. Breekbaar maar opgetogen. Door de slopende ziekte allang niet meer de man die door z’n rugbymaten Theo de Tank werd genoemd. Maar hij straalde van oor tot oor. Z’n vriendelijke lach was een prettige afleiding van het onheilspellende infuus dat hij bij zich droeg.
De weken erna was het wachten op het nieuws van zijn overlijden. Maar dat nieuws kwam niet. Sterker nog, het ging beter met Theo. Hij won aan kracht en was na verloop van tijd zelfs weer aanwezig op het voetbalveld. En zo gaat het dan, binnen de kortste keren was ik gewend aan Theo en dacht ik dat het ‘business as usual’ zou zijn. Een comfortabele aanname. Maar niet voor Theo. Hij wist dat elke nieuwe dag voor hem een bonus was. En vanuit de dankbaarheid voor dat dagelijkse levensgeschenk, gekregen van zijn Schepper, ging hij elke nieuwe dag tegemoet. En dat zag je aan hem. Dat merkte je aan hem. Hij leefde bij de dag en genoot intens van alles wat op z’n pad kwam.
De afgelopen seizoenen had ik, vanwege de voorbeschouwing van thuiswedstrijden die ik maak voor onze website, tweewekelijks appcontact met Theo. Hij stuurde mij dan informatie over de tegenstander en de scheidsrechter. Zijn laatste appje aan mij heb ik opgezocht. Het was van dinsdag 20 mei en ging over de laatste thuiswedstrijd van het seizoen tegen GVVV. Ik bedankte hem voor de info en, ondanks dat ik wist dat hij bij de dag leefde, sloot ik af met de tekst; ‘we appen weer in augustus’. Het was een bericht waarbij de wens de vader van de gedachte was. Rust zacht, beste Theo. Rust zacht.
Hille Beekhuis