Achter de reclameborden is een kroniek van niet alledaagse gebeurtenissen rondom het sportveld. Opmerkelijke en minder opmerkelijke zaken passeren hierin de revue.
1E HELFT
Het was halverwege de 1e helft in Volendam.
RKAV was op het zonnige Hein Koning Sportpark zojuist op gelijke hoogte gekomen met Spakenburg. Onze Blauwen moesten die tik even verwerken. Het spel werd trager, de passes werden hier en daar wat onnauwkeurig en Volendam kwam zowaar wat vaker over de middenlijn.
Op dat moment trok een persoon op het dakterras van de kantine van de oranjehemden de aandacht. De man kwam mij niet bekend voor en daarom dacht ik dat het een supporter van Volendam was. Maar al snel bleek het een Blauwe toeschouwer te zijn. Met veel bombarie en verontwaardiging richtte hij zich luid schreeuwend op de Blauwe spelers die op dat moment op zoek waren om weer controle over de wedstrijd te krijgen. De kern van de tirade die hij uitbraakte kwam er op neer dat het schandalig was wat de spelers op het veld lieten zien. Terwijl ze door de club volledig in de watten worden gelegd. En dat ook nog eens voor een riant salaris. Ze moesten maar eens hard gaan werken. Net zo hard werken als hij deed, en dat ook nog eens voor een hongerloontje. Ja, ze moeten zich allemaal kapot schamen want waar haalden ze het lef vandaan om zomaar een tegengoal toe te staan? En zo bleef het maar doorgaan. Het was een ongenuanceerde woordendiarree vol met misplaatste verwijten, een tenenkrommende Blauwe voetbalklaagzang.
Op het moment dat de man een nieuw couplet wilde toevoegen aan z’n stuitende elegie klonk er vanaf de zijlaan een duidelijke ‘hee joh!’. Het leek alsof het hele sportpark daarna de adem inhield. In die stilte sprak Niek van Twillert duidelijke taal. Het Blauwe TC-lid riep de man, helemaal terecht, ter verantwoording en zei dat een echte supporter z’n club door dik en dun steunt. Hij besloot met de woorden ‘ga achter je club staan’. De interceptie van Niek had effect. De man bond in. Sterker nog, de rest van de wedstrijd heb ik hem niet meer gehoord.
Zou er een causaal verband zijn dat Spakenburg daarna de wedstrijd succesvol over de streep trok? Dat geloof ik graag.
2E HELFT
Het was halverwege de 2e helft in Volendam.
Spakenburg zette RKAV onder druk en creëerde de ene na de andere kans. Maar de bal wilde er maar niet in. Dat zag Tim Linthorst ook. Hij liep warm langs de lijn en hoopte uiteraard op een invalbeurt. Maar wat hij ook deed, was meeleven met z’n team. Hij coachte, gaf aanwijzingen en moedigde aan.
En dat hielp want niet veel later scoorde Floris van der Linden de 1-2. Daarna liet de sympathieke spits zien dat hij uit het juiste hout is gesneden en dat voetbal meer is dan alleen maar voetbal. Nadat hij zich had losgemaakt uit de armen van de fanatiek meelevende Blauwe supporters achter het doel, liep hij resoluut richting de zijlijn van het veld, met in zijn kielzog het halve elftal. Daar, ter hoogte van de middellijn, stond ‘toeschouwer’ Chris de Graaf. Wat volgde was een indrukwekkende groepsknuffel. Het was een moment dat beklijfde. Een versmelting van vreugde en verdriet, van troost en blijdschap, van hoop en saamhorigheid. Ook Tim Linthorst maakte deel uit van de groepsknuffel. De lange Amsterdammer had meteen zijn rek- en strekoefeningen gestaakt en was dwars het veld overgestoken, richting Chris.
De wedstrijd werd hervat en Tim Linthorst keerde terug langs de lijn om warm te lopen en om zich voor te bereiden op een eventuele invalbeurt. Dat invalmoment kwam niet. Desondanks beelf Tim aanwijzingen geven. En hij juichte mee na de bevrijdende 1-3 van Des Kunst. Toen het laatste fluitsignaal klonk en de voormalig voorstopper van AFC al zijn teamgenoten feliciteerde met de overwinning, was het voor mij volstrekt duidelijk; die Tim Linthorst, daar zit een hele goeie kop op!
Hille Beekhuis