Achter de reclameborden is een kroniek van niet alledaagse gebeurtenissen rondom het sportveld. Opmerkelijke en minder opmerkelijke zaken passeren hierin de revue.
Voor Paul
Tweewekelijks maken honderden mensen gebruik van de trapopgang richting het Blauwe sponsorhome in de Izaak Veerman Tribune. Achteloos lopen ze langs de muren naar boven, veelal niet wetend dat er in één van die muren een vitrine is gemaakt met daarin een zilveren voetbalschoen. Die schoen is ooit, in een ver verleden, gewonnen door Paul Lieftink. Lieftink, spits van beroep. Een midvoor die de ballen er achteloos – maar in groten getale – in schoot. Zoveel zelfs, dat hij er door de Telegraaf-Metropool voor werd beloond met die glimmende schoen. Waarschijnlijk had hij thuis geen schoorsteenmantel of een of andere bombastische kast om er mee te pronken. Of zou het destijds een geste aan de club, zijn club, zijn geweest? Helaas kunnen wij het hem niet meer vragen want op donderdag 18 december 2025 is er een einde gekomen aan zijn leven en aan zijn lijdensweg. Veel te jong, 52 jaar slechts, is Paul overleden als gevolg van die vreselijke ziekte genaamd kanker.
Onze wegen kruisten elkaar in voetbaljaargang 1991-1992, het seizoen dat wijlen Kees van Kooten hoofdtrainer van Spakenburg was. Een jonge spits diende zich vanuit de A1 aan, destijds geleid door wijlen Henk Heijnen. Het was een jongen met bravoure, met een geweldig, atletisch torso en een goeie kop. Met zijn looks had hij zeker niet misstaan in The Backstreet Boys, Boyzone of Thake That. In no-time had hij zich een plaats in de basis verworven en in de eerste competitiewedstrijd, uit tegen het Nieuwendijkse Altena, schoot hij er gelijk en achteloos twee in. Spakenburg won die middag met 2-4. De naam van Paul Lieftink was definitief gevestigd.
Paul beschikte over een kort lontje en stak zijn mening niet bepaald onder stoelen of banken. Zelfs met voorzitter Bort ‘Koel’ de Graaf kreeg hij het, in de kantine notabene, flink aan de stok. Iets waar hij later duidelijk spijt van kreeg. Aan de andere kant had hij ook een hart van goud. Zo heeft Paul, toen hij nog schilder van beroep was, bij de in een gezinsvervangend tehuis wonende Arend van Appietète, zijn hele kamer geverfd. Voor niets. Ook was Paul een gezelligheidsdier en kon je onmetelijk veel met en om hem lachen. Het duurde niet lang of er was vanuit het betaalde voetbal interesse voor Paul. Hij heeft de shirts mogen dragen van de cultclubs NAC en Go Ahead Eagles. Tot een echte doorbraak bij de profs kwam het echter nooit, waarna hij in 1998 terugkeerde naar zijn geliefde Spakenburg. Tot 2004 heeft hij het Blauwe shirt gedragen waarna hij op 31-jarige leeftijd, en na een karrenvracht aan goals, stopte bij Spakenburg. Afgelopen zomer ontwaarde ik Paul op een terras in het centrum van Spakenburg. Hij had een typische “prins Bernhard” bril op waardoor ik hem in eerste instantie niet eens herkende. Ik vroeg hem hoe het ging. Hij was optimistisch, zoals altijd. Ja, hij had longkanker. Maar de behandelingen konden wel eens aanslaan, hij ging ervoor. Tot halverwege december…..
Laat een ieder, die vanaf nu de trap van de Izaak Veerman tribune beklimt, die vitrine niet meer zomaar ontwijken, maar er even naar kijken. En dan even aan Paul denken omdat hij kon waar heel veel jongetjes (ja, zelfs jongetjes van 58 jaar) nog altijd van dromen: achteloos veel goals maken.
Rust zacht Paul, rust zacht!
Tijmen Beekhuis