Leon in de spits
Het einde van het seizoen nadert. Zaterdag alweer de laatste thuiswedstrijd. Het zal een soort uitzwaaiwedstrijd worden want een handjevol spelers zijn dan voor het laatst op De Westmaat in het blauwwitte shirt te bewonderen. Volgend jaar vertonen ze hun kunsten in een ander tenue, op een ander veld, onder een andere trainer, voor een ander publiek.
Tijdens mijn actieve voetbalcarrière, honderden jaren geleden, was het de gewoonte om tijdens de laatste wedstrijd van het seizoen aan te treden in een fantasie-opstelling. Het was een ode aan het eindigende voetbalseizoen, een laatste groet aan teamgenoten die het volgende seizoen geen deel meer uitmaakten van ons elftal. En daarom stond de keeper in de spits, de trainer laatste man, de voorstopper linksbuiten en de spelverdeler op de goal. En de topscorer moest vlaggen.
Ik stel voor dat er zaterdag ook zo’n pretopstelling wordt geformeerd. Uiteraard zijn er voldoende redenen om dit niet te doen, ik weet het. Vooral als het achteraf faliekant verkeerd uitpakt. Geen respect voor de tegenstander is dan zo’n argument. Geen respect voor de toeschouwers, ongetwijfeld. De KNVB zal met het verwijt van competitievervalsing op de proppen komen. En wat te denken van imagoschade van club, trainer, bestuur en technische commissie. Allemaal valide redenen om het niet te doen.
Maar tegelijkertijd prikkelt het de fantasie om het juist wel te doen. Want misschien is het centrale verdedigingsduo Ties-Koelewijn wel een gouden greep. Met Kevin Sterling en Olaf van der Sanden als vleugelverdedigers heb je de snelste achterhoede van de 2e Divisie. En we laten Tom Oostinjen en Tom Menting afscheid nemen als respectievelijk dynamische breker en slimme spelverdeler in de as, geassisteerd door de afzwaaiers Misidjan en Gravenbeek op de flanken. In de voorhoede de tandem Beekhuis / ter Wielen. Op de goal staat uiteraard Jordy Deckers, die speciaal voor deze wedstrijd de aanvoerdersband draagt. Op de bank Mike Vreekamp, Tom van der Neut, Nathaniel Will, Barry Beier en Jauke Beekhuis. Voldoende potentie om noodverbandjes te leggen indien het flink mis dreigt te gaan. En omdat er niet te tornen valt aan het arbitrale trio fungeert Jordi Bitter niet als grensrechter maar als vierde man. Harry Troostwijk staat voor de gelegenheid naar alle waarschijnlijkheid graag zijn bordje af voor de extra speeltijd.
‘Met deze opstelling hadden we het hele seizoen moeten spelen’. Destijds, toen ik met mijn teamgenoten aan het einde van het seizoen onze laatste wedstrijd van het seizoen had afgewerkt in een fantasie-opstelling, was deze opmerking vaak de slotsom na een discussie over de wedstrijd. Wellicht trekken we zaterdag, na de wedstrijd tegen Snotneus United uit Rotterdam, wel dezelfde conclusie. Daarom mijn smeekbede richting technische staf: Leon in de spits!
Hille Beekhuis
Joop
Ik stam nog uit de tijd dat, zodra je als A-selectiespeler uitgerangeerd was, standaard ging trainen in de B-selectie en spelen in het tweede of derde. In mei 1994 had ik wijlen Izaak Veerman, wijlen Henk Hofstee en wijlen Wouterus van de Geest in een persoonlijk gesprek te kennen gegeven te stoppen in de A-selectie om het seizoen erop bij het tweede aan te sluiten. Dat tweede werd op dat moment getraind en gecoached door Joop de Heus. Een bevlogen Amersfoorter en oud doelman, die een zwak had voor het dorp Spakenburg. Joop had (en heeft nog steeds) een voorliefde voor de varende monumenten in onze haven, de botter.
Aanpassingsproblemen heeft hij daardoor ook nooit gehad en ik mag gerust zeggen dat hij met het tweede elftal ook de wind best wel in de zeilen had. Toegegeven, wij hadden destijds een goede groep maar Joop zorgde wel voor de juiste dosering wanneer er gelachen kon en moest worden en wanneer er serieus om de punten moest worden geknokt. Later is Joop ook nog Hoofd Jeugd Opleidingen en Jeugdvoorzitter geweest en stond hij aan de wieg van zowel het Ukkie- als het damesvoetbal. Ook de jaren erna kwam hij graag bij Spakenburg en had hij een vaste stek op de hoofdtribune. Onlangs heeft hij aan secretaris Gert van Dijk verzocht om deze plek op te zeggen om een wel heel bizarre en ongelofelijke reden: Joop is inmiddels blind. Oorzaak: medicatie voor zijn hart. Het schijnt dat 1 op de 10.000 mensen die datzelfde medicijn gebruiken gezichtsbeperking kan krijgen als bijwerking. Nou, bij Joop is er allerminst sprake van gezichtsbeperking, hij ziet dus werkelijk helemaal niets meer.
Dat nieuws greep een aantal oud-tweede elftal spelers zo aan, dat er op initiatief van Silvester Koelewijn spontaan een groepsapp in het leven is geroepen om elkaar op de hoogte te houden van de situatie van Joop. Ook als Joop op zaterdag naar een thuiswedstrijd van Spakenburg wil, hoeft hij maar een kik te geven en hij wordt opgehaald en thuisgebracht.
Afgelopen maandagochtend bracht ik hem een bezoek. Joop heeft het er uiteraard moeilijk mee en echt, een aantal opmerkingen van hem sneden bij mij door merg en been. Gelukkig is hij zijn humor niet verloren en zelfs flauwe woordgrapjes over zijn handicap kan hij waarderen. “Joop, je kan nog altijd scheidsrechter worden hoor” deed hem bijvoorbeeld gieren van het lachen. Maar wat overheerste waren de tranen, 5 minuten daarvoor. Althans bij mij wel.
Tijmen Beekhuis