Skip to main content

Achter de reclameborden is een kroniek van niet alledaagse gebeurtenissen rondom het sportveld. Opmerkelijke en minder opmerkelijke zaken passeren hierin de revue.

PSV – Green, Green Greeeeeeen

De bal blijft daar hangen en dan moet Ramalho optreden. Green, Green, Greeeen, oooooooh ooh ooh ooh, Dwayn Green”. (Een lange stilte volgt). “Een doelpunt voor de eeuwigheid. Je kan het niet anders zeggen en als je dan als amateurclub voor het eerst in de geschiedenis van de KNVB beker een doelpunt moet maken in de halve finale, dan maar zo!”

Dit waren de letterlijke woorden van ESPN-commentator Martijn van Zijdveld (als ik het goed heb) nadat Dwayn Green op fenomenale wijze de aansluitingstreffer tegen PSV had gescoord. Eerlijk gezegd dacht ik dat het juichen na de (beslissende) gestopte penalty van Damen tegen Katwijk en de vierde (beslissende) goal van Spakenburg tegen FC Utrecht niet meer overtroffen zou worden. Maar dat kon het uiteindelijk wel. Het had denk ik niet veel gescheeld of ik was tegen het balustradehek van de Izaak Veerman tribune terecht gekomen terwijl ik echt op een klapstoeltje helemaal bovenin zat. Wat een ongelofelijk mooie ontlading bij alles en iedereen. Als je de beelden terugkijkt, zie je een dolblije Green wegrennen op zoek naar armen van teamgenoten. Die gaat hij vinden en als eerste die van Vince Gino Dekker die wel weet hoe je mooie doelpunten moet maken. Alleen het podium en de importantie ervan kan je moeilijk uitkiezen maar wordt subliem door van Zijdveld hierboven verwoord. Maar niet alleen de spelers zijn door het dolle heen. Kijk voor de aardigheid de goal maar eens terug en let vooral op de achtergrond, de mensen op de tribune. Welk shot er ook gevangen wordt en vanuit welke positie, de mensen worden helemaal gek. De staantribune, de zuidtribune maar bovenal ook de Izaak Veerman tribune. Juichen in de overtreffende trap, een moment waarin de wereld stil lijkt te staan waarin al je problemen verdampen als sneeuw voor de zon. Scoren is niet alleen het meest ultieme moment voor een voetballer maar vooral ook voor de voetbalsupporter.

PSV – Niet origineel

Helaas kan ik er niet omheen dat ik niet bepaald in mijn broek pieste van enthousiasme na het horen van de spreekkoren richting PSV-er Xavi Simons. En het bleef helaas niet beperkt tot een éénmalige ode. Dat daar vanuit het land verontwaardigd en zelfs boos op is gereageerd, snap ik en geeft een smet op een machtig mooie voetbalavond. De reden om juist Simons hiervoor uit te kiezen, ontgaat mij evenzeer. Als er één speler is die het etiket van absoluut toptalent mag dragen, is hij het wel. De pass die hij aan van Aanholt gaf, waar ook de 0-2 uit kwam, was van ongekende schoonheid. Nee, hier op de Westmaat liep een toekomstig wereldspeler die ons over vier jaar zomaar eens naar de wereldtitel zou kunnen schieten. In plaats van een diepe buiging, viel hem een diepe belediging ten deel. Al zou maar 10% van de originaliteit van het bedenken en uitvoeren van de geweldige spandoeken gebruikt worden voor het componeren van supportersiedjes die wel hout snijden, dan hadden wij ook landelijke bekendheid gehaald alleen wel van een compleet andere orde. Voor degene die de schoen past: trekke hem aan!

Tijmen Beekhuis

PSV – Wat overblijft

Alles is gezegd. Alles is besproken. Met supporters, trainers en bestuurders. Met spelers, vrijwilligers en toevallige passanten.
Alles is geanalyseerd. Alle tactische vondsten zijn bespiegeld en tegen het licht gehouden. Met heel veel journalisten. Met heel veel microfoons. En met heel veel camera’s.
Alles is bekeken. En herhaald. En terug gekeken. Op tv en op de sociale media.
Alles is gezongen. Eerst met een dj. Later met passie. Vaak mooi maar ook een keer heel erg lelijk.
Alles is geroepen. Alles is geschreeuwd. Ter ondersteuning, ter aanmoediging. Vanuit het diepste van de Blauwe voetbalziel werd de keel steeds weer opnieuw geschraapt.
Alles is gemaakt. Spandoeken, sfeeracties en extra tribunes.
Alles is gehoopt. Tegen beter weten in. Totdat de hoop vervloog.
Alles is ervaren. Alles is tot in het uiterste beleefd. Intens. Vurig. Emotioneel.
Alles is eindig. Ook het Blauwe bekersprookje.
Wat er dan overblijft?
Het jongetje in Blauw voetbalshirt dat al tijdens de ereronde van onze Blauwe helden het veld oploopt. Met bal. En vriendje. Richting het doel waar Patrick van Aanholt onze bekerdroom aan diggelen schoot. Om te gaan rammen op de goal. Met z’n maatje als keeper.
Dat is wat er overblijft. Het jongetje dat zich thuis voelt bij zijn club. Waar het mogelijk is om na een halve finale van de KNVB beker het veld op te lopen om te gaan voetballen.
Dat is wat er overblijft. Een voetbalclub die zichzelf is gebleven. Een voetbalclub om trots op te zijn.

Hille Beekhuis