Uitvak
En daar stond ik dan. Als enige Blauwe. Aan de rode zijde van de Westmaat. In het uitvak. Tussen allemaal supporters van Kozakken Boys. Kijkend naar de wedstrijd tegen IJsselmeervogels. Ik stond er bewust. Met m’n volle verstand.
Nee, dit zijn niet de eerste regels uit een bedenkelijke thriller. Geen twijfelachtige non-fictie of science fiction over een verdwaalde Blauwe supporter. Kees Ottevanger, mijn maatje uit Werkendam, bezocht vorige week zaterdag namelijk ons dorp. De voorzitter van de supportersvereniging van Kozakken Boys kwam mee met de twee supportersbussen uit Werkendam om hun helden aan te moedigen tegen de rode rivaal uit ons dorp. ‘Natuurlijk’ had ik geantwoord op zijn vraag of ik nog tijd had om op de staantribune even bij te praten.
Bij aankomst in het uitvak zocht ik Kees tussen de Q-side van de Kozakken maar ik kon hem niet zo snel vinden. Dat klopte ook want hij was bezig de stewards te helpen om de slierten Werkendamse confetti met een bladhark van het veld te verwijderen.
Samen liepen we de staantribune op. Uiteraard werd ik meteen gedold. Maar al snel was de wedstrijd belangrijker dan die aangewaaide Blauwe. Ik hoorde de aanmoedigingen. Ik luisterde naar de liederen. Ik moest lachen om de gevatte opmerkingen richting overlopers Achmed el Azzouti en Gwaeron Stout. Ik ontdekte dat ‘meuzik’ het Werkendamse dialectwoord is voor ‘mug’. En ik leerde dat de letter q van de Q-side geen betekenis heeft maar zo’n 35 jaar geleden juist gekozen is omdat deze nog niet geclaimd was door een andere voetbalclub.
In de rust raakte ik in gesprek met een aantal Werkendammers. Hun verhalen over uitwedstrijden en supporters van andere clubs kwamen mij bekend voor. Ook in Werkendam wordt de buscombi als irritant en onnodig ervaren en zijn ze blij dat deze is afgeschaft voor de wedstrijden tegen Spakenburg. Ook de Kozakken willen vooral sfeer maken in het uitvak en hun cluppie aanmoedigen. Ook de Q-side baalt van die enkeling die het verpest voor de rest van de supporters. En als de sanitaire voorzieningen bereikbaar zijn en er gelegenheid is om een bak koffie of een broodje bal te scoren dan ben je ook in de ogen van de Boys-supporters een goede gastheer.
Ik was het met ze eens. Medio mei, de laatste competitieronde, staat de wedstrijd Spakenburg – Kozakken Boys op het programma. Een prima moment om in ons uitvak flink uit te pakken met Spakenburgse gastvrijheid voor de supporters uit Werkendam. Om daarmee de herinnering aan die vermaledijde buscombi definitief uit te wissen.
De wedstrijd liep op z’n eind. Kozakken Boys kon met hangen en wurgen een punt over de streep trekken. Het uitvak was er tevreden mee. En nam de andere eindstanden, waaronder de 2-4 uitzege van Spakenburg op Jong Sparta, ter kennisgeving aan. Kees pakte samen met de andere stewards de vlaggen in. Bepakt en bezakt liep hij richting de supportersbussen. Daar wachtten hapjes. ‘En er is genoeg te drinken’ zei Kees met een knipoog toen we afscheid namen.
Ik liep richting onze kantine met nogal wat rood op mijn netvlies; van onze buren en van de Kozakken. Wellicht was al dat rood iets teveel van het goede geweest. Daarom versnelde ik mijn pas. Ik was nu toe aan Blauw. Heel veel Blauw.
Hille Beekhuis
Uitvak (2)
In hetzelfde uitvak zoals hierboven door Hille beschreven, stond ik daags nadat Spakenburg was afgedroogd door Ajax. Dat was nog een hele tour om daar op dat voor ons bekende stukje staantribune van Vogels te komen, kan ik u zeggen.
Sinds dit seizoen heb ik namelijk samen met oomzegger Stefan Koelewijn een seizoenkaart in de Adelaarshorst. Als er bij sommigen nog geen belletje gaat rinkelen, de thuisbasis van Go Ahead Eagles. Nadat de loting voor de 8ste finales van de KNVB beker uitwees dat uitgerekend IJsselmeervogels thuis tegen de Eagles mocht spelen, deed de unieke situatie zich voor dat wij een awayday in ons eigen dorp konden vincken. Zo gezegd, zo gedaan alleen was er op slechts twee manieren aan kaarten te komen: een bus- of een autocombi. Aangezien beide mogelijkheden wel heel erg omslachtig waren, en andere smaken niet voor handen waren, hebben wij contact met de Eagles opgenomen. Eerst telefonisch en later nog per e-mail met het verzoek of het mogelijk was om alleen een kaart voor het uitvak te krijgen. Reden: de reeds genoemde unieke situatie dat wij woonachtig zijn in Spakenburg en dat beiden op fietsafstand van de Westmaat wonen. Na overleg met de veiligheidsmensen van de Vogels, althans, dat kregen wij in eerste instantie als antwoord, kregen wij groen licht. Zo konden wij onze kaarten downloaden binnen de eigen omgeving op de Eagles website en waren wij die avond er getuige van dat de Deventenaren met hangen en wurgen de volgende ronde bereikten.
Er heeft dus wat water door de Rijn moeten vloeien maar trotser zijn Stefan en ik eigenlijk meer op het feit dat wij uiteindelijk de eerste bezitters van Nederland zijn met een verplichte fietscombi!
Uitvak (3)
De overwinning vorige week van Spakenburg op Jong Sparta was niet alleen zeer welkom, het was ook nog eens verdiend. Plaats van handeling was stadion Het Kasteel, Spangen Rotterdam. Aangezien ik iets heb met stadions, lichtmasten en vooral authenticiteit, stapte ik in de auto en zette koers naar Rotterdam. Aldaar aangekomen liet ik bij de hoofdingang mijn perskaart zien en liet een lieftallige dame mij toe. Ook vrouwlief Carolyn mocht op verzoek doorlopen, overigens zonder perskaart. Hulde.
De dame in kwestie vertelde er echter niet bij waar wij naar toe moesten dus namen wij automatisch de trap naar boven. Aangezien het compleet uitgestorven was maar daarentegen wel toegankelijk, kon ik ongehinderd en ongegeneerd iedere ruimte betreden die ik maar wilde. Zoals het de oudste profclub van Nederland betaamt, ademde de bestuurskamer één en al historie uit, was de perskamer weer hypermodern als ook de skyboxen en overige businessruimten. Gelukkig liepen wij technisch directeur Henk van Stee tegen het lijf die ons de juiste weg wees. Helemaal weer terug naar beneden en via de kleedkamers en spelersingang ergens rechts of links de tribune op. Dat ik dat op mijn 52e nog mee mocht maken dat ik via de spelerstunnel van stadion Het Kasteel, de tribune opklimmen mocht.
In de rust gingen wij op zoek naar een bak koffie. Helaas konden wij die alleen aan de overkant krijgen, daar waar de overwegend uit Spakenburg afkomstige supporters zaten. Aangezien zowel de ene als de andere kant van de gracht gesloten was, restte er niets anders dan het veld maar over te steken. Dat ik ook dat op mijn 52e nog mee mocht maken om tijdens de rust van een officiële wedstrijd op de middenstip van Stadion Spangen te staan.
De tweede helft hebben wij tussen de andere supporters van Spakenburg gekeken en zagen wij de Blauwen, zoals gememoreerd, met 4-2 winnen. En het uitvak? Dat bleef angstvallig leeg maar gezien de belangstelling uit zowel Rotterdam als Spakenburg leek het gehele stadion, incluis de bestuurskamer en het zelfs het veld, één groot uitvak.