Eerste indruk
Mijn maatje Tijmen en ik hadden twee weken geleden kantinedienst. Het was een zaterdagochtend waarin we tussen 9 en 11 uur veel liters koffie moesten tappen. Warme chocolademelk deed het ook erg goed, ondanks dat wij het serveren zonder slagroom.
Naarmate de middag in zicht kwam werd het wat rustiger in de kantine. Het was de koude zaterdag voorafgaand aan de uitwedstrijd tegen GVVV. Daardoor druppelden er langzaam maar zeker supporters de kantine binnen die zich opmaakten voor een korte trip met de supportersbus richting Veenendaal.
Keeperstrainer Remco van Lopik kwam z’n traditionele bakkie troost halen. Regelaar Jaap Koelewijn (van Ome Piet) was druk in de weer met de chauffeur van de supportersbus terwijl Roel Heinen loten verkocht voor, echt waar, de Fancy Fair van mei 2020.
Plots stond hij voor ons. ‘Ik zal mij even voorstellen’ klonk het beleefd. Daarop volgde een stevige handdruk van Eric Meijers, de nieuwe hoofdtrainer van het Blauwe elitekorps. Het was het begin van een geanimeerd gesprek. Het viel mij op dat de nieuwbakken trainer oprechte interesse toonde. Hij informeerde vriendelijk en geduldig naar het reilen en zeilen in de kantine. Hij vroeg zich af of wij, Beekhuizen, familie waren van 1e elftalspeler Jasper en had en passant ook nog oog voor een jeugdspelertje die iets wilde bestellen bij de snoepbalie. Eric Meijers oogde ontspannen, energiek en verwachtingsvol.
Nadat hij was vertrokken waren Tijmen en ik het eens. Die Eric Meijers is een prima kerel. We kwamen bovendien tot de conclusie dat een goede eerste indruk nog geen winnende trainer oplevert. Nu, twee wedstrijden en 6 winstpunten verder, en ook al met een gouden wissel achter z’n naam, herzie ik maar wat graag die conclusie.
Trainingspak
De eerste keer dat ik hem zag was het nieuws nog maar net bekend geworden. Het was eind oktober, voorafgaand aan de bekerwedstrijd op de Westmaat tegen ASWH. Hij liep voor mij op de trap richting het sponsorhome. Slank, soepel. In trainingspak. Toen ik hem aankeek herkende ik zijn gezicht van de foto die geplaatst was bij het persbericht dat Spakenburg zich per direct had versterkt met spits Robin Eindhoven.
Nu, ruim een maand later, weten we dat dit per direct toch wat genuanceerder ligt. Speler en clubs zijn er uit maar helaas is de KNVB, om begrijpelijke redenen overigens, niet akkoord.
Dat betekent dat de oud-speler van Koninklijke HFC en als laatst actief voor het Cypriotische Aris Limassol, nog even geduld moet hebben want hij is vanaf het nieuwe jaar speelgerechtigd.
We zullen dus nog een extra maand tegen het trainingspak van deze expat moeten aankijken. Teleurstellend voor de Technische Commissie, voor de technische staf en voor ons, supporters. Maar bovenal zeer frustrerend voor de kopsterke centrumspits zelf.
Hou vol Robin, nog even geduld.
Strijklicht
Afgelopen zaterdag was ik helaas verhinderd om aanwezig te zijn bij de wedstrijd van Spakenburg tegen Quick Boys. Jammer, want wedstrijden tussen deze twee clubs zijn altijd weer speciaal, vooral qua ambiance. Die ambiance werd door het videoteam van Spakenburg via een heerlijk sfeerfilmpje op een fraaie manier gevangen. Erg fijn want zo kon ik toch nog een beetje genieten van datgene wat ik die zaterdag gemist had.
Het filmpje toont diverse intrigerende momenten van deze voetbalklassieker. De trage beelden van spelers, met spat zuivere close-ups, in combinatie met shots van toeschouwers trekken je ogen naar het beeldscherm en nemen je aandacht in een houdgreep.
De weersomstandigheden van deze wedstrijd op de laatste dag van november helpen ook mee om het filmpje z’n zeggingskracht te geven met o.a. de laagstaande zon, het strijklicht en de lange schaduwen. De warme adem van hijgende spelers die als wolkjes condenseren in de koude atmosfeer doen ook een betoverende duit in het filmzakje. Maar vooral het aureool van transpiratie rondom de voetballers, gevolg van hetzelfde natuurfenomeen, zorgen voor een verstilde, mystieke sfeer. Allemaal geregistreerd door de Blauwe camera’s. Een mooi staaltje vakmanschap van Spakenburg TV.
Hille Beekhuis