Achter de reclameborden is een kroniek van niet alledaagse gebeurtenissen rondom het sportveld. Opmerkelijke en minder opmerkelijke zaken passeren hierin de revue.
We hadden de fotosessie erop zitten. Huisfotograaf Theo Hartog had deze dinsdagavond, halverwege juli, wat groepsfoto’s gemaakt. In ons eigen Vak D maar ook op de staantribune aan de lange zijde.
Deze foto’s werden gemaakt voor, spoiler alert, een rubriek in onze nieuwe presentatiegids. In deze rubriek wordt aandacht geschonken aan vriendengroepen die gezamenlijk naar de wedstrijden van ons Blauwe keurkorps kijken.
Nadat de laatste foto was gemaakt stond er alweer een nieuwe vriendengroep klaar. Ik herkende o.a. Paul van Goor, Harrold Koelewijn en Albert Muijs. Er werd door ons uiteraard wat gedold. Over bijvoorbeeld het overwerk wat fotograaf Theo te wachten stond. ‘Vooral dicht bij jezelf blijven’ riep ik nog quasi bijdehand richting Wilbert Koelewijn.
Een paar dagen later kreeg ik de foto’s te zien. Van ons eigen Vakkie D uiteraard. Maar ook van Wilbert Koelewijn en z’n maten. Ik was meteen verkocht. Wat een geweldige foto had Theo gemaakt van Paul, Harrold en de rest van deze donkerblauwe vriendengroep.
En dat kwam enerzijds door de compositie, anderzijds hoe deze compositie door de diverse personen werd ingevuld. Theo Hartog had het voor elkaar gekregen om een juichmoment in scene te zetten. Elke persoon op de foto was, op zijn geheel eigen manier, in een bijna hallucinerende extase.
De foto intrigeert. Je blijft ernaar kijken en elke keer ontdek je weer iets nieuws. Het fascinerende beeld gaat met je op de loop en neemt je mee naar het ultieme geluksmoment, vlak nadat er door onze Blauwen een heel belangrijke goal is gescoord. Dat moment, die eerste bedwelmende reflex, die primaire emotie, heeft onze huisfotograaf weten te vangen. Uiteraard dankzij het perfecte en meer dan geloofwaardige acteerwerk van de hoofdrolspelers. Over dicht bij jezelf blijven gesproken.
Het is wat mij betreft een iconische foto. Bij voorbaat een klassieker. Binnenkort in ons Blauwe theater. Komt dat zien!
Al een aantal keren zag ik het deze voorbereidingsweken voorbij komen. En zaterdag jl. tijdens de oefenwedstrijd tegen Jong Willem II gebeurde het weer. Een hele batterij wisselspelers van de Tilburgers, de 2e helft was al zo’n 10 minuten onderweg, waren bezig met een warming up. De spelers werden begeleid door een conditietrainer die driftig met pillonen in de weer was. Langs de lijn, op een beperkt stukje kunstgras, werden er uiteenlopende oefeningen gedaan. Voor eigen inbreng van de spelers was geen plaats.
Het is 19 april 1989, halve finale UEFA Cup in München. Diego Maradona is met zijn club Napoli naar de Beierse stad afgereisd om de 2-0 voorsprong, afgedwongen in de heenwedstrijd in Napels, te verdedigen. Staf en spelers zijn gespannen want het uitgangspunt van 2-0 is goed, maar niet riant. En met de Kampfgeist van de Zuid-Duitsers zal het, zo is de algemene verwachting, nog een heet avondje worden.
De stress die de Italianen voelen krijgt geen vat op de grote vedette van de club. Terwijl de spelers van Napoli gezamenlijk met een warming-up beginnen, zondert de Argentijnse superster zich af. Z’n trainingsbroek heeft hij uitgedaan maar z’n schoenveters zitten nog los. Op het moment dat ‘pluisje’ wat korte rek- en strekoefeningen doet, begint de Oostenrijkse band Opus met een live optreden langs de lijn. Om de Duitse supporters in de stemming te brengen starten ze direct met hun grote hit ‘Live is life’. De sfeer komt er meteen goed in; bij de aanhangers van Bayern München, maar vooral bij Maradona. Hij pakt een bal en begint te jongleren. Balletje achteloos in z’n nek of op de schouders, balletje met een superieure ontspannenheid op z’n hak, voet of knie. Het maakt niet uit. Het gaat allemaal met een vanzelfsprekende nonchalance. Op de maat van de muziek. En met losse veters. Maradona is baas over de bal. Maradona is de bal. Hij klapt mee met de muziek en gooit z’n heupen los op het ritme van de Duitse meezinger.
Het zijn iconische beelden die door Duitse cameramensen zijn vastgelegd. Het filmpje staat inmiddels al jaren op YouTube en is al meer dan 19 miljoen keer bekeken.
Overigens komt Napoli die avond nooit in de problemen. Aan de hand van de onnavolgbare Argentijn plaatsten de Zuid-Italianen zich voor de finale.
Na het oefenpotje tegen Jong Willem II waren alle invallers van de Tricolores, maar liefst 9 spelers, het haasje. Omdat ze slechts een kwartiertje hadden meegedaan, werd er nog even een training aan de oefenwedstrijd vastgeplakt. Een conditietraining welteverstaan. En daar gingen ze, sprintend van middenlijn naar achterlijn en vice versa. Gadegeslagen door de conditietrainer die zag dat, is het ooit anders geweest, de keeper het tempo niet kon volgen. Na een kwartiertje hersenloos draven vond de technische leiding het voldoende. De spelers, sommigen uitgerust met test- en meetapparatuur voor de broodnodige data, dropen wezenloos af richting kleedkamer. De laptoptrainer keek ze tevreden na. Hij had weer voldoende input voor zijn tabellen en spreadsheets.
Ik begrijp het. Het is ongetwijfeld bewezen dat er met al die academisch verantwoordelijke oefeningen spelers fitter, sterker en soepeler het veld betreden. Maar ik mis tijdens die strikt begrensde oefeningen wel een essentieel onderdeel. De bal.
Daarom kreeg ik zaterdag jl. heimwee bij het zien van die wetenschappelijk correcte oefeningen. Ik kreeg heimwee naar die voorjaarsavond in München. Heimwee naar de mooiste warming-up ooit.
Hille Beekhuis
Voor degene die de thuiswedstrijden van Spakenburg heeft bezocht, is het ongetwijfeld opgevallen dat wij, op Eemdijk na, niet de beschikking hadden over een stadionspeaker. De vaste bewoner van de “praotkaomer”, Albert Jan Veldhuizen, genoot het grootste gedeelte van de voorbereiding van zijn vakantie en een tijdelijke stand-in was lastiger gevonden dan gedacht. Met het nodige kunst en vliegwerk en heel veel hulp van Ranoy de Graaf en Frank (horeca) Hartog, is het uiteindelijk gelukt om in ieder geval de led boarding en het scorebord te laten functioneren. Aangezien ondergetekende de laatste week de knoppen daarvan moest bedienen en ik eerlijk gezegd nog niet echt gewend was aan mijn rol, werd ik bij iedere goal door Lammert Boekhout er fijntjes op geattendeerd het scorebord aan te passen.
Onlosmakelijk aan dit geheel verbonden, is de muziek. Ook daarvoor dienen een aantal knoppen omgezet te worden (niet tegelijk anders vliegt de stop eruit) en activeer je Spotify op de laptop. Nu is dat het minst lastig want er is een lijst, Westmaat genaamd, met een schier onuitputtelijk aantal nummers. Die klik je één keer aan, zet de volumeschuif open en voilà, er is muziek. Tijdens de wedstrijd zet je de schuif op 0 en als het rust is en na afloop zet je de schuif weer open.
Dit was ook het ritueel tijdens de oefenwedstrijd tegen Hoogland. Diep maar dan ook echt diep in blessuretijd scoorden de Hooglanders de gelijkmaker waarna de scheidsrechter direct af floot. Voor mij een teken om de volumeschuif weer open te zetten en het aanwezige publiek na zo’n late domper te trakteren op wat vrolijke noten. Althans dat dacht ik want binnen no-time kreeg ik, nog achter glas zittend, een paar priemende blikken mijn kant op en wat armbewegingen dat ik wel een heel goed en toepasselijk deuntje had uitgezocht. Aangezien ik het zelf niet kon horen, keek ik op de Spotify list en zag ik tot mijn schrik dat ik “Rood” van Marco Borsato open had gezet; nota bene de goal tune van IJsselmeervogels. Een blunder van jewelste uiteraard en met het schaamrood op de kaken klikte ik maar snel door naar een nummer van David Guetta.
Tijmen Beekhuis