CONTRACTEN
Januari is al jarenlang de maand van de contracten. Ook de eerste maand van 2022 was er niet aan te ontkomen.
Dat Leon ter Wielen zou vertrekken lag in de lijn der verwachting. Persoonlijk vind ik dit jammer want met Leon kon je na afloop van een wedstrijd een prima gesprek voeren. En niet uitsluitend over voetbal. Ik zal hem gaan missen.
Dat geldt in veel mindere mate voor spelers als Yannick Zeeman, Ravelino Junte en Lowie van Zundert. Dit trio heeft zodanig kort in het Blauwe tenue gespeeld dat er nog weinig sprake kan zijn van binding. Ik heb wel een zwak voor Lowie van Zundert. Als hij het veld in komt dan gaat dat altijd gepaard met een aanstekelijk enthousiasme. En voor zover ik het kan inschatten trekt hij die lijn na de wedstrijd moeiteloos door in de kantine.
Er waren ook contractverleningen. Van o.a. Floris van der Linden, Tim Brinkman en Wimilio Vink. En van eigen jongens Nico Kroonenberg, Youri Koelewijn en Hero van Lopik. Helaas ontbreekt Jasper Beekhuis in dit rijtje. Toen het bericht naar buiten kwam dat hij Spakenburg ging verlaten was ik zwaar teleurgesteld. Waarschijnlijk omdat het niet in mij opkwam dat een eigen jongen ook weg kan gaan. In mijn beleving is het eenrichtingsverkeer. Spakenburg als Hotel California; ‘we are programmed to receive, you can check-out any time you like, but you can never leave’. Ik weet het, een achterhaalde gedachte. Vroeger ging je gewoon in het 2e spelen maar nu, in tijden van contracten, is dat niet meer aan de orde. En natuurlijk speelt ook mee dat Jasper de ambitie heeft om te knallen in een 1e elftal. Laten we hopen dat hij een mooie club vindt en veel vlieguren op een goed niveau maakt. Wellicht zit er dan ooit weer een terugkeer in.
De teleurstelling over het vertrek van Jasper stond echter in geen verhouding tot de overstap van Vince Gino Decker naar onze buren. Het moeilijkste van deze controversiële transfer is voor mij de timing. ‘VGD’ speelt eerst nog een paar maanden in het blauw. Daarmee beland ik in een enorme loyaliteitsspagaat. Ik laat mij namelijk elke keer weer verleiden door de gedachte dat een speler die kiest voor Spakenburg ook voor eens en voor altijd een echte Blauwe is. En dat is wederom, ja ik weet het, een achterhaalde gedachte. Want natuurlijk is zo’n speler een passant. Het is een broodvoetballer die contractueel een kunstje uitvoert en daarvoor betaald krijgt. Valt het kunstje tegen of heeft zo’n speler plots een andere agenda, dan nemen voetballer en club net zo makkelijk weer afscheid van elkaar. En daarom gaan een contractvoetballer en clubliefde niet samen door één deur.
Maar zo werkt het niet bij mij. Als Blauwe supporter komt die koele logica niet bij mij binnen omdat ik in de veronderstelling ben, nee zelfs de stellige overtuiging heb, dat mijn Blauwe normen en waarden over clubliefde, trouw en loyaliteit voor altijd gedeeld en gedragen worden door deze broodvoetballers. Maar dit is uiteraard een naïeve veronderstelling. Het is wishful thinking, de wens is de vader van de gedachte.
Supporters van HFC, Rijnsburgse Boys en Kozakken Boys zullen wellicht dezelfde emotie voelen nu volgend seizoen Vincent Volkert, Masies Artien en Mark Veenhoven de kleuren van onze club gaan verdedigen. En dan vergeet ik gemakshalve de overstap van Sanny Monteiro; de verdediger heeft voor beide Boys gespeeld, maar ook voor onze buren.
Voetbalcontracten. Het is voor een supporter onmogelijk om er objectief naar te kijken. Het is de helaasheid der dingen. En de logica van de lelijkheid.
Hille Beekhuis
VOETBALVERLANGEN
Exact twee jaar geleden alweer beleefde ik één van de mooiste voetbalmaanden uit mijn leven. 10 januari 2020 was daar de trip naar Ipswich om de voormalige Uefacup winnaar eens aan het werk te zien. Eigenlijk gaan wij daar niet heen om het voetbal maar meer om het stadion, de reis ernaar toe, de verhalen van de diehard supporters, de lichtmasten, de pints in de pubs rondom het stadion zowel voor als na de wedstrijd.
Woensdag 22 januari togen wij met enkele duizenden Blauwen naar Amsterdam voor een onvergetelijke en unieke ervaring om voor een volle ArenA tegen Ajax te spelen.
Een dag later, 23 januari, zag ik vanuit het uitvak van IJsselmeervogels, omringd door 600 Go Ahead supporters, de Deventenaren via penalty’s doordringen naar de volgende ronde van de KNVB beker. Dat was op zich niet uniek, wel de verplichte en eerste in de wereld verstrekte “fietscombi”.
Twee dagen later stond ik eerst op het sportpark van Argon en daarna op sportpark Goed Genoeg van AFC. Niet dat dat laatste nou zo spectaculair was met een 2-0 nederlaag voor ons Blauwen, nee, ik kreeg een parkeerboete van maar liefst € 106,=. Dat park heet vanaf toen, in alle opzichten, Niet Goed Genoeg.
Een dag later toog ik met geboren Bredanaar en oud fysio van Spakenburg Lars Kooijman naar De Brink in Deventer voor een goeie Leffe tripel en daarna naar de Vetkampstraat voor een heerlijke editie van Go Ahead – NAC.
Eind februari 2020 was er nog een tripje naar Heerenveen en toen brak maart aan en ging de boel overal ter wereld op slot.
Desondanks bleven wij plannetjes smeden voor leuke, overzeese tripjes. Januari 2021 stond Plymouth op de agenda en dit jaar zouden wij naar het hoge noorden afreizen: Aberdeen, Schotland. Maar andermaal werden die snode plannen gedwarsboomd door Covid.
Tot nu.
Want vanaf 11 februari kan er weer zonder restricties naar het Verenigd Koninkrijk worden gereisd en zitten de stadions daar al een tijdje weer ramvol. Deze week boekten wij daarom een weekendje Liverpool om geheel tegen onze traditie in een Premier League wedstrijd te bezoeken. De reden is echter plausibel: Goodison Park, thuishaven van Everton Football Club, gaat binnen twee jaar plat en laat dat fenomenale stadion nog een Archibald Leitch tribune hebben. Deze architect was begin vorige eeuw verantwoordelijk voor het ontwerp van vele voetbalstadions met zijn kenmerkende tribunes. Google maar eens, dan weet u wat ik bedoel.
De bijvangst van dat weekend in maart is zo mogelijk nog beter: Tranmere Rovers (alleen de naam al), spelend in League Two, het laagste profnivo van Engeland maar wel beschikkend over een bak met de geweldige naam Prenton Park en een capaciteit van liefst 16.587 zitplaatsen. Op vrijdagavond zijn wij daar te gast in Birkenhead zoals het daar officieel heet, aan de overkant van de river Mersey.
U kent vast wel dat gevoel dat u als kind had toen u wist dat u over een weekje jarig was. Exact, dat!
Tijmen Beekhuis