Achter de reclameborden is een kroniek van niet alledaagse gebeurtenissen rondom het sportveld. Opmerkelijke en minder opmerkelijke zaken passeren hierin de revue.
ACHTSTE FINALE (1) “ZAS”
De bekerzege op Katwijk galmt nog behoorlijk na in het Blauwe gedeelte van Bunschoten-Spakenburg. En dat is uiteraard niets meer dan gerechtvaardigd want het bereiken van de laatste 8 in het nationale KNVB Bekertoernooi hebben wij nog nooit meegemaakt. Wat na woensdag een beetje is ondergesneeuwd, is de 98e minuut. Op dat moment, halverwege de eerste helft van de verlenging, kwam daar ineens Boy van de Beek binnen de lijnen. Een kleine 18 maanden geleden raakte hij tijdens een op het oog onschuldige actie zwaar geblesseerd. En 18 maanden duren dan verrekte lang. Het was de tijd dat van de term ‘energiearmoede’ of ‘prijsplafond’ nog nooit was gehoord, wist 95% van de bevolking niet waar Mariupol lag, was Eric Meijers nog hoofdtrainer van SV Spakenburg en als je een beetje over de genen van Douwe Bob mocht beschikken, had je in die periode zomaar twee keer vader kunnen worden. Het was ook de tijd dat Jauke Beekhuis nog deel uitmaakte van de A-selectie en die op een gegeven moment na een training thuiskwam en zei; ‘hé Pa, die Boy van de Beek, dat is een mooi keeltsie ouwe’. Ik vroeg hoezo? ‘Wel’ zei Jauke, ‘hij heeft zo’n mooi, Nijmeegse tongval. Hij zegt niet zes, maar zas’.
Woensdagavond 8 februari 2023, tien over tien des avonds was dus het moment dat Boy speeltijd werd gegund en ook nog eens in een officiële wedstrijd. Op welke positie hij mocht invallen? Natuurlijk: op zas!
Tijmen Beekhuis
ACHTSTE FINALE (2) MEER
‘Ze hebben er meer nodig’. Het was een zeer gevat antwoord van Henk Kasius op de openingsvraag van tafelgastheer Dolf Jansen in het Radio2 programma Spijkers met Koppen. Mijn maatje Tijmen en ik waren voor dit populaire infotainmentprogramma uitgenodigd om te praten over de aanstaande KNVB bekerbotsing tussen Katwijk en Spakenburg. Henk Kasius, fanatiek Katwijk supporter en mede presentator van de voetbalpodcast Broodje Bal, vertegenwoordigde in z’n eentje onze bekeropponent uit het vissersdorp aan de Noordzee. De eerste, ietwat plagerige vraag van de onnavolgbare presentator Dolf Jansen was dan ook niet verrassend; ‘waarom zijn zij met meer’?
Afgelopen woensdag bleken het profetische woorden te zijn. Na 90 minuten bekervoetbal werd de meeslepende wedstrijd tussen Spakenburg en Katwijk steeds meer een uitputtingsslag. Beide ploegen liepen op hun tandvlees. Beide kemphanen waren, naarmate de eindstreep van de verlening in zicht kwam, op zoek naar nieuwe energie. Nieuwe veerkracht die nodig was om zich op te peppen voor de penaltyserie. Die energie kon voor de oranjehemden slechts geleverd worden door een paar verdwaalde Katwijkers. Voor onze Blauwen was de energie vanwege het thuisvoordeel in ruime mate voorhanden. Het werd de hele wedstrijd al volop geleverd vanaf de staantribune maar naarmate de wedstrijd vorderde deed de zittribune ook een massale duit in het zakje. Het kwam allemaal bij elkaar aan het einde van de verlenging.
De aanmoedigingen en Blauwe energie die op dat moment over de Westmaat werden uitgestort waren intens, overweldigend en misschien wel intimiderend. Ze maakten het verschil. Het thuisvoordeel optimaal benut. Het gaf onze penaltyspecialisten net dat procentje meer overtuiging en onze keeper net een fractie meer kracht.
Daarmee werden de woorden uit Spijkers met Koppen bewaarheid. Ja, we waren met meer. En ja, om de kwartfinale te bereiken hadden we ze allemaal nodig.
ACHTSTE FINALE (3) SPANDOEK
Een aantal jaren geleden hing er tijdens een competitiewedstrijd tussen Spakenburg en Katwijk, uit-supporters waren nog gewoon welkom, een spandoek van onze gasten in de hekken van het uitvak. De tekst liet niets aan duidelijkheid over: ‘echte vissers varen op de Noordzee’. Touché. Daar had ik, en vele Blauwen met mij, niet van terug. Sterker nog, ik merkte dat velen dit spandoek wel konden waarderen.
Dezelfde brede waardering was er woensdagavond over het immense spandoek dat werd uitgerold bij de opkomst van beide teams. Notabene in de week dat het hele openbare streekvervoer plat lag door een staking, was er een voortrazende Blauwe trein zichtbaar. Met trainer Chris de Graaf als machinist. De stations van DOVO, TEC en Groningen waren al gepasseerd. De eerstvolgende stop was Katwijk met tenslotte De Kuip in Rotterdam als eindstation.
Een prachtig spandoek en fraai visitekaartje. Het sloeg de juiste toon aan met de juiste dosis Blauwe branie maar ook met respect voor onze tegenstanders. En daardoor uitermate mediageniek. Groot compliment aan de makers van het spandoek: de mannen van de Havenside. Ze hebben er ongetwijfeld vele uren van hun vrije tijd in gestopt. Mede daarom zou het mooi zijn als het nog een aantal keren hergebruikt kan worden. Het spandoek is er sowieso geschikt voor. Bij het station van de kwartfinale kan het logo van FC Utrecht worden geplaatst. En ook bij de stations van de halve finale en finale is er nog wel plek voor een clublogo van een tegenstander. Het zou mij niet verbazen dat de makers daar al rekening mee hebben gehouden. Over branie gesproken.
ACHTSTE FINALE (4) LEGENDE
Elk jaar reis ik met een groepje Blauwe voetbalromantici af naar Engeland om daar in de krochten van het betaalde voetbal op zoek te gaan naar de zuivere ziel van het edele voetbalspel. De voetbalbedevaart van 2023 bracht ons eind januari naar Lincoln, gelegen in het noordwesten van het voetbalmaffe eiland.
Onze dorpsgenoot Gijs Bos maakte in 1996 de overstap van buurman IJsselmeervogels naar ‘The Imps’. Hij zou daar één seizoen voetballen om vervolgens zijn kunsten ook nog te vertonen bij Rotherham en Walsall, alvorens hij terugkeerde op het oude nest.
Zo’n 25 jaar later waren ze hem bij Lincoln City, uitkomend op het 3e niveau (League One), nog niet vergeten. Diverse supporters die wij in en rondom het ouderwetse en charmante stadion Sincil Bank spraken, hadden het direct over zijn goal in de bekerwedstrijd bij Manchester City. Logisch, doelpunten in de bekercompetitie hebben immers eeuwigheidswaarde. Underdog Lincoln City won daardoor met 0-1 en stootte daarmee de destijds aan lager wal geraakte Engelse grootmacht uit het bekertoernooi. Een stunt van jewelste. En een historisch doelpunt die in het graafschap Lincolnshire niet wordt vergeten. Een diehard supporter van Lincoln City keek mij met wijd opengesperde ogen aan en zei wat de andere supporters van ‘The Imps’ dachten: ‘he is a legend’.
Het deed mij denken aan het huidige bekeravontuur van onze club. Een avontuur met eeuwigheidswaarde. De historische bekerstunt tegen FC Groningen had een enorme impact. In een uitwedstrijd winnen van een club uit de Eredivisie is ongekend. Het zorgde voor heel veel aandacht in de media. En nu, na de overwinning op Katwijk, staan we voor het eerst in de kwartfinale van de KNVB beker. En daarmee schrijft onze club in een kort tijdsbestek wederom geschiedenis.
Bij een uitmuntende prestatie horen complimenten maar bij geschiedschrijving mogen grote woorden worden gebruikt. Nu nog niet, maar wel over zo’n 10 á 15 jaar. Als ik dan terugkijk op het bekersprookje uit 2023, met de goals van Floris van der Linden en de onberispelijke penalty’s van deze onvermoeibare topspits, dan zal ik het uitspreken met wijd opengesperde ogen: ‘hij is een legende’.
ACHTSTE FINALE (5) GROTE WOORDEN
Het woord legendarisch is door velen, ook door mij, gebruikt om de avond van woensdag 8 februari te duiden. Dat zijn grote woorden. Maar zijn die woorden ook terecht? Nou, er viel die koude woensdagavond heel veel op z’n plaats: de klassieke tegenstander, de gratis kibbeling in de kantine, de zanger van het Nederlandse levenslied in de tent, het kleurrijke en knallende vuurwerk, de indringende minuut stilte, het respectvolle spandoek voor Jaap van Twillert, een fantastisch Spakenburg in de 1e helft, een zeer goed Katwijk in de 2e helft, een zenuwslopende verlenging, een overtuigende penaltyserie, een epische redding van Alessandro Damen, een Twitter storing op het moment dat de laatste pingel werd genomen, een ouderwetse pitch invasion met spelers op de schouders van supporters, een uitpuilende tent met scheidsrechter en selfie-kanon Bas Nijhuis bij de ingang (idee: een collage maken op het Blauwe Instagram-account met iedereen die met de sympathieke arbiter op de foto is gegaan), een meedeinende kantine met de versmelting van jong en oud, het valse zingen van onze hoofdtrainer, de kleine uurtjes.
Er klopte woensdagavond 8 februari jl. heel veel op ons sportpark.
Hille Beekhuis