Afgelopen zaterdag werd ter nagedachtenis aan het overlijden van ons oudste lid Aart Koelewijn een minuut stilte in acht genomen. Aart was supporter, vrijwilliger en voormalig speler van het eerste elftal. Maar hij was vooral een zeer aimabel mens.
In de winter van 2017 heb ik een column geschreven over ons winterse sportpark met Aart in een prominente en typerende rol. Die column ging over zaterdag 13 februari. De dag dat ik samen met mijn maatje Tijmen kantinedienst had. En de dag dat sneeuw roet in het voetbaleten gooide. Enkele fragmenten uit die column:
‘Sneeuw dwarrelde deze vroege morgen uit de grauwe grijze lucht. Langzaam maar zeker kleurde de wereld wit. Met verbazing zag ik bij aankomst op De Westmaat dat de velden nog lagen te pronken in uitnodigend groen. In de kantine stond de tv op pagina 833 van Teletekst. Enkele wedstrijden waren inmiddels afgelast maar UNA-Spakenburg ging nog gewoon door. Wat ook onverminderd doorging was de sneeuw. Ons oudste lid Aart Koelewijn zat op z’n vertrouwde plekje aan z’n traditionele kopje koffie. Aart is inmiddels 91 jaar maar nog steeds bijzonder fit. Hij zat alleen omdat zijn maatje Zeger Nieuwboer, inmiddels ook midden 80, zich deze winterochtend niet zo fit voelde.
Een uur later, de kantine was inmiddels leeg, bracht Henk Duijst van het wedstrijdsecretariaat het onvermijdelijke vonnis: alles afgelast op De Westmaat. Op pagina 833 was inmiddels te lezen dat ook het veld in Veldhoven was afgekeurd. Geen UNA – Spakenburg vandaag.
Om een uurtje of 1 liep Aart Koelewijn weer naar binnen maar bij de aanblik van een lege kantine betrok z’n gezicht. Met een vriendelijke groet vertrok hij. Tijmen en ik keken de man, die in 1925 werd geboren, door het raam na en verwonderden ons hoe soepel hij fietsend het winterse sportpark afreed.
Om 13.30 uur werden we afgelost en zat onze kantinedienst erop. Toen we langs de tribune het sportpark verlieten zagen we de bandensporen van de fiets van Aart Koelewijn in de sneeuw. Stille getuigen van een verloren voetbalzaterdag.’
De laatste jaren liep de gezondheid van Aart langzaam maar zeker terug. Op enig moment was het voor hem niet meer mogelijk om naar zijn geliefde en vertrouwde Westmaat te komen. Dus ook geen bezoekjes meer aan de kantine die voor hem dienst deed als een soort tweede huiskamer. Zijn maatje Zeger dronk vanaf dat moment zonder zijn Blauwe makker het vertrouwde kopje troost op zaterdagochtend.
De levenskaars van Aart doofde de jaren daarna langzaam maar zeker verder uit. Buiten het zicht van ons sportpark. Hij overleed op 8 maart, 97 jaar oud. Zaterdag jl., voorafgaand aan de wedstrijd tegen Scheveningen, gaf De Westmaat een allerlaatste groet aan de altijd goedlachse en vriendelijke senior door middel van een indrukwekkende minuut stilte. Een vaarwel aan de man die ouder was dan onze club.
Rust zacht beste Aart. Rust zacht.
VLUCHTIG
Je loopt er zo vaak langs dat het niet meer opvalt. Ik heb het over het spandoek direct aan je linkerhand zodra je ons Blauwe ingangshek bent gepasseerd. Op het spandoek zijn 7 voetballers afgebeeld die tenues showen die in de loop der jaren zijn gedragen op ons sportpark. Het is een fraaie weergave van de ontwikkeling die ons wedstrijdshirt de afgelopen decennia heeft doorgemaakt. De voetballers zijn Nico Kroonenberg, Youri Koelewijn, Luc Ruizendaal, Argjend Selimi, Jasper Beekhuis, Hero van Lopik en Jauke Beekhuis. Allemaal ‘eigen jongens’ uit de A-selectie. Maar het voetbalwereldje is een vluchtig wereldje want inmiddels zijn Argjend, Jasper en Jauke geen actieve Blauwen meer. Geen ramp voor deze smaakvol gestileerde foto want niet de speler maar het textiel speelt de hoofdrol. Leuk detail: een aantal spelers checken hun tenue. Youri en Jasper testen de rekbaarheid van het shirt terwijl Hero het logo op de mouw inspecteert. Argjend, centraal geposteerd op de foto, is bezig met de uiteinden van z’n mouwen. De huidige speler van Eemdijk doet dat op een zodanig elegante manier dat hij de indruk wekt dat hij bezig is met de manchetknopen van zijn huwelijkskostuum.
Zoals gezegd; het voetbalwereldje is vluchtig. Een teamfoto van voetballers is qua actualiteit sowieso een waagstuk. Het is bij uitstek een momentopname want de ontwikkelingen over getransfereerde spelers en trainers volgen elkaar in rap tempo op. Ook, wellicht is ‘vooral’ een beter woord, in ons dorp. Wat vandaag nog actueel is blijkt even later alweer hopeloos achterhaald. Spelers die op het ene moment nog uitkomen voor klassieke tegenstanders zoals Rijnsburgse Boys of Katwijk, voetballen het volgende moment in onze eigen kleuren. En andersom natuurlijk.
Met het verkassen van de ene naar de andere grote club kiest zo’n voetballer niet de meest makkelijke weg. Vaak gaat het gepaard met nogal wat heisa in de pers, op sociale media en langs de lijn.
Maar er wordt ook een flink beroep gedaan op de ruimdenkendheid en loyaliteit van ons, trouwe supporters. Zo moest ik zelf flink schakelen toen in december bekend werd dat topschutter Ahmed el Azzouti volgend jaar naar onze kant van De Westmaat komt. In het strak geregisseerde introductiefilmpje op de Blauwe sociale mediakanalen kon ik alvast wennen aan het beeld; el Azzouti in het blauw. Wellicht was hij geïnspireerd geraakt door het spandoek bij onze ingang want ook Ahmed was bezig met het textiel. Met beide handen trok hij het shirt strak zodat ons logo goed zichtbaar werd.
Met deze toptransfer heeft onze Technische Commissie, ondanks dat Ahmed momenteel bankzitter is, een regelrechte klasbak binnen gehengeld. Het is een speler waar ik de afgelopen jaren altijd beducht voor was. In het tenue van Kozakken Boys, IJsselmeervogels en Katwijk was hij bijna altijd een plaag voor de Spakenburgse defensie. Maar daar gaat een streep door want Ahmed wordt Blauw. Ik heb nog een paar maanden om eraan te wennen dat hij na dit seizoen transformeert van tegenstander tot medestander. Om met Louis van Gaal te spreken; ik ga dit imagineren.
Vanaf komende zomer draagt de altijd en overal scorende spits het mooie blauwwit van onze club. En loopt hij bijna dagelijks langs het spandoek waarop Argjend Selimi een centrale positie inneemt. Dezelfde man die tijdens de najaarsderby van 2019 met een spraakmakende tackle de ontsnapte el Azzouti de weg versperde. Die actie deed veel stof opwaaien. Deed. Want ook dit voorval verdween, zoals het gaat in het vluchtige voetbalwereldje, al weer snel naar de achtergrond.
Neemt niet weg dat het een prikkelende gedachte is: Spakenburger Ahmed el Azzouti die langs het spandoek wandelt waarop Argjend Selimi hem aanstaart. Hoe kijkt Ahmed naar deze foto? Verbouwereerd? Schouderophalend? Geïrriteerd? Teleurgesteld? Ik denk het niet. De door de wol geverfde topvoetballer weet als geen ander dat dit de mores is van het voetbalwereldje. Sterker nog, voetbal is de definitie van vluchtigheid. Hij zal daarom direct de ironie van deze foto herkennen.
Hille Beekhuis
