Achter de reclameborden is een kroniek van niet alledaagse gebeurtenissen rondom het sportveld. Opmerkelijke en minder opmerkelijke zaken passeren hierin de revue.
Corona wist twee weken geleden uiteindelijk ook huize Beekhuis te vinden. Daarom moest ik in thuisquarantaine. Dagen van traagheid, stroperigheid en voorspelbaarheid volgden. Aan het einde van het gedwongen binnenblijven staarde ik op zaterdag op een veel te vroeg tijdstip naar de tv. Ik keek, echt waar, naar de wedstrijd RKC – Emmen. Het was een dramatische wedstrijd. Er was geen samenhang te ontdekken, passes kwamen niet aan en voorzetten vlogen, vooral bij RKC, alle kanten op. Lamgeslagen door lethargie en lome luiheid bleef ik dwangmatig kijken naar het geploeter van beide eredivisieclubs.
Uiteindelijk ontdekte ik toch een vlotte aanval bij de Waalwijkers. Een buitenspeler werd vrijgespeeld en kon in alle rust een afgemeten voorzet afleveren. Maar dat gebeurde niet. Wat volgde was de zoveelste afzwaaier. Ik zag de moedeloosheid en frustratie van de RKC-voorwaartsen.
Op dat moment schrok ik wakker uit mijn apathie want ik herkende maar al te goed deze situatie.
De maand mei, ergens midden jaren ’80. Een toernooi met de A1. Ik had mijn directe tegenstander afgeschud en was onderweg naar de achterlijn. Daar aangekomen wist ik wat mij te doen stond. Kijken, uitkomen met je pas, standbeen indraaien en vervolgens een strakke wreeftrap geven met een beetje effect zodat de bal een tikkeltje van het doel wegdraait. Spits Wouter van Halteren en stormram Tijmen Beekhuis waren in afwachting van mijn bal die ter hoogte van de penaltystip zou worden afgeleverd.
Die bal kwam daar nooit terecht. De boom achter de goal fungeerde maar al te graag als ballenvanger. Terwijl ik, mislukte voorzet recidivist, met irritatie in mijn lijf terugliep zag ik ongeloof en, erger nog, berusting in de blikken van Wouter en Tijmen. Hugo Bol, geen kopspecialist, bleef maar staren naar de boom achter het doel terwijl Paul Willemsen, ook behorend tot de luchtmacht van ons team, hoofdschuddend met z’n handen in z’n zij bij de middellijn stond. Als klap op de vuurpijl nam Henk Duijst een houding aan die mij niet beviel. Hij trok z’n kousen op. Dat deed hij altijd als hij iemand op de eerstkomende training een rotschop ging verkopen.
Het is nooit meer goed gekomen. Later bij de senioren bleef ik moeite houden met mijn voorzet, een korte opleving in het derde daargelaten. Het was de tijd dat plotseling al mijn voorzetten op het goedlachse en kopgrage hoofd belandden van de helaas veel te vroeg overleden Rudi Beukers. Maar zo onverwacht de perfecte voorzet tevoorschijn kwam, zo snel verdween deze ook weer. Om vervolgens nooit meer ergens op te duiken.
Deze kleine stuiptrekking was niet voldoende om te voorkomen dat de verwaaide voorzet mijn naam ging dragen. Keken we met mijn teamgenoten naar het eerste en belandde er een voorzet op het dak van het doel dan klonk het; ‘een Hille voorzet’. Idem dito als we bij een jeugdwedstrijdje de tijd stonden te doden. En vloog er bij een voetbalwedstrijd op tv een bal het stadion uit dan werd dit door mijn maatjes met dezelfde tekst begeleid. Maar het werd ook toegepast als de basketballers van Shooters een vrije worp verprutsten of bij de verkeerde aangooi van een toegeworpen mandarijntje. Tsja, na verloop van tijd zag ik de humor wel in van mijn bedenkelijke nalatenschap.
Ondanks dat zo’n naam hardnekkig is, ik hoor het tot mijn verbazing zelfs nu nog wel eens voorbij komen, is er sinds de komst van Vince Gino Dekker bij de Blauwen weinig reden meer om ‘de Hille voorzet’ van stal te halen.
Wat mij betreft is de geboren Harderwijker een fenomeen. Veel spelers in de eredivisie, zeker die van RKC en Emmen, mogen bij lange na niet in de schaduw van hem staan. Want Vince Gino Dekker levert altijd. Wel of geen tegenstander in de buurt, het maakt de voormalige speler van o.a. Jong Ajax en Jong AZ niets uit. Met links of rechts? Geen probleem. Vanaf de achterlijn of ter hoogte van de dug-out? U vraagt, wij draaien. Elke voorzet is op maat. Met de goede snelheid, de ideale hoogte en het juiste effect.
Het wordt daarom de hoogste tijd om, behalve de mislukte, nu ook de perfecte voorzet te vernoemen. Ik heb wel een paar ideeën voor een naam. Zal ik een voorzetje geven?
Hille Beekhuis