Achter de reclameborden is een kroniek van niet alledaagse gebeurtenissen rondom het sportveld. Opmerkelijke en minder opmerkelijke zaken passeren hierin de revue.
De beelden van Studio Sport waren overduidelijk. Tussen al die afgetrainde lijven van pees en spier viel de mollige keeper Piet Velthuizen van Fortuna Sittard uit de toon. De eenmalige international was in zijn zoektocht naar een nieuwe club beland bij de geelgroenen uit Sittard om daar een acuut keepersprobleem op te lossen. Hij was niet geheel wedstrijdfit maar de technische leiding van de Limburgers had ingeschat dat de voormalige doelman van Vitesse dit wel zou compenseren met z’n ervaring. Kortom, Piet was, ondanks dat hij flink wat kilootjes te zwaar was, klaar voor een comeback in de Nederlandse Eredivisie.
Dat viel tegen. Na een minuutje of tien was het grabbelen bij de eerste de beste hoge bal. Niet veel later was het al einde verhaal; hamstringblessure. De volgende dag waren de commentaren niet mals en werd Piet Veldhuizen door velen genadeloos afgeserveerd.
Ik weet het, overgewicht en topvoetbal passen niet bij elkaar. Er wordt namelijk fysiek nogal wat gevraagd van de voetballer van vandaag. In de Eredivisie en 1e Divisie zie je daarom uitsluitend topatleten lopen. Stuk voor stuk afgetrainde torso’s, geboetseerd op basis van strenge eetpatronen en onkreukbare trainingsschema’s. Maar ook in de 2e en 3e Divisie is een speler die niet is afgetraind onvindbaar. Ben je niet bereid om te investeren in je lichaam dan zijn de hoogste divisies van het Nederlandse voetbal onbereikbaar.
En als er dan, tegen alle conventies in, toch een speler met wat gezellige vetrolletjes het veld betreedt dan zijn de rapen gaar. Ik herinner mij eind jaren 80 de eindeloze discussies over het gewicht van Ronald Koeman of, wat recenter, Theo Janssen. En wat te denken van Jeroen Verhoeven. De fors gebouwde reservedoelman van Ajax kreeg al snel de bijnaam Pizza Verhoeven.
Topvoetbal en zwaarlijvigheid gaan dus niet goed samen. Daar kan ik grotendeels in meegaan maar het is wel jammer. Want een voetballer met overtollige kilo’s maakt hem juist menselijk en toegankelijk. Omdat de zweem van de underdog, enfant terrible of bon vivant rond zo’n speler hangt. En dat zijn kwalificaties waar ik altijd heel veel sympathie voor kan opbrengen.
Zoals gezegd, dit soort spelers zijn niet meer te vinden in de hoogste divisies van het Nederlandse voetbal. Maar ik heb stiekeme hoop. Door alle beperkingen vanwege corona is de voetballer in de 2e Divisie al maanden teruggeworpen op zichzelf. Week in, week uit moet hij de zelfdiscipline opbrengen om in z’n uppie te trainen. Dat betekent eindeloze duurloopsessies en voorspelbaar sportschoolbezoek. Daarnaast moet hij de verleiding van koektrommel en zak chips weerstaan. En dat is best wel een opgave. Niet elke speler is mentaal zo sterk om steeds een bitterbal of pilsje af te wijzen. En daarom verwacht ik dat we in het nieuwe seizoen van de 2e Divisie een primeur gaan meemaken; de comeback van het bierbuikje.
Wat het afgelopen coronajaar wel heeft geleerd is dat bij diverse voetballers, gedwongen door de voetbalstop, grote beslissingen in een stroomversnelling zijn gekomen. Bepaalde zaken die sluimerden onder de oppervlakte worden door maandenlange inactiviteit plotseling manifest. Latente verlangens, ambities of irritaties worden versneld uitvergroot en transformeren van abstract en ver weg naar concreet en heel dichtbij.
En daarom zien we al een paar weken spelers die vervroegd hun afscheid aankondigen, sommigen zelfs per direct. De meest bekende voorbeelden zijn Maikel de Harder en Kevin van Diermen van buurman IJsselmeervogels, Berry Powel van GVVV en Levi Schwiebbe van Scheveningen. Ook bij onze mooie club kondigde een speler z’n vertrek aan. Thomas van den Houten hangt, ondanks zijn doorlopende contract, zijn voetbalschoenen aan de wilgen. Hij is er de laatste tijd achter gekomen dat zijn werk en, belangrijker nog, zijn zoontje alle aandacht nodig hebben. En daardoor kan hij voetbal geen prioriteit meer geven. Een moedige en terechte beslissing van de geboren Zeeuw. Ook qua timing want zo geeft hij de Blauwe TC ruimschoots de tijd om een nieuwe vleugelverdediger aan de haak te slaan.
Wel jammer dat Thomas van den Houten stopt. Want evenals bij de vertrokken Robin Eindhoven heb ik het gevoel dat hij zijn klus bij Spakenburg niet heeft afgemaakt. Ook hij heeft, net als de naar Telstar getransfereerde spits, in het Blauwe tenue geen meeslepende amateurklassiekers gespeeld voor overvolle tribunes. Het grootste gemis is natuurlijk dat hij de dorpsderby niet op zijn naam heeft staan. Maar daarentegen heeft de linksback wel de bekerwedstrijd tegen Ajax in een uitverkochte Arena gespeeld. En dat was, zo geeft hij zelf aan, de mooiste wedstrijd uit z’n carrière. Ondanks alle stress vooraf want hij was voor deze ’wedstrijd van het jaar’ zijn voetbalschoenen vergeten. De hele Nederlandse sportpers dook op dit voorval en wilde vervolgens van de Blauwe verdediger weten hoe dat nou kon gebeuren. Thomas was die dagen voor even een bekende Nederlander.
Een mooie herinnering, een unieke ervaring. Maar niet voldoende om de liefde voor het spelletje levend te houden. Thomas zet na dit seizoen een streep onder zijn actieve voetballoopbaan.
Ik ben benieuwd waar hij die beroemde voetbalschoenen, een toekomstig collectors item, dan gaat opbergen. In een doos onder z’n bed? In de tas met verkleedspullen? Achter een schuifdeurtje op zolder, wachtend tot zijn zoontje ze kan dragen? Of krijgen de legendarische kicksen een prominente plek op de schoorsteenmantel?
Wellicht niets van dit alles. Misschien is hij wel helemaal klaar met die schoenen en wil hij er niets meer mee te maken hebben. Omdat die schoenen de oorzaak zijn dat hij niet herinnerd zal worden als karaktervolle verdediger en moderne linksback. Nee, door dat vermaledijde incident zal hij voor altijd de geschiedenisboeken ingaan als de speler die z’n schoenen vergat voor de bekerwedstrijd tegen Ajax.
En wat doet een voetballer die afzwaait en van z’n schoenen af wil? Juist. Daarom ga ik de komende tijd regelmatig Marktplaats checken.
Hille Beekhuis
Nadat er eind februari groen licht werd gegeven om spelers tot en met 27 jaar in groepsverband te kunnen laten trainen, ging ik uit nieuwsgierigheid kijken naar de eerste training van Spakenburg. Ik kan u verklappen dat het verdacht veel leek op een stelletje jonge koeien die na een lange, koude winter weer de lente wei in werden gestuurd. Het enthousiasme, de geestdrift en goesting spatte er letterlijk vanaf. Zelden heb ik een groep gezien die zo heerlijk trainde als op die asgrauwe zaterdagmorgen. Uiteraard kan dat ook geheel aan mijn selectieve perceptie hebben gelegen want de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik helemaal terug moest naar oktober 2020 dat ik voor het laatst “live” volwassenen het spel voetbal heb zien spelen. Opvallende aanjager van deze groep jonge honden was Vince Gino Dekker. Na de eerste lockdown moest ik goed kijken wat er met Dekker was gebeurd. Dat moest ik nu weer want de overtollige coronakilo’s (hierboven prachtig omschreven door Hille) waren verdwenen. Hij oogde niet alleen fit hij was het ook. Daarnaast was hij gretig; wilde elke bal tijdens de afwerkvorm met veel gevoel de kruising injagen. Uit betrouwbare bron heb ik zelfs vernomen dat Vince als eerste in de groepsapp van de A-selectie de trainer heeft wakker geschud met de opmerking: “Hé train, wanneer gaan wij weer trainen?” Kortom, Vince heeft er zin in en heeft het plezier weer volledig terug. Oorzaak? Dat is een familiaire aangelegenheid namelijk zijn opa. Hem sprak ik ook tijdens diezelfde training en dat was een opvallend leuk onderhoud. Opa vertelde vol trots dat hij geen wedstrijd van Vince heeft overgeslagen. Hij volgt hem waar hij ook naar toe gaat en het vrat ook aan hem dat Vince het soms even kwijt was, dat hij er geen zin in had en de indruk wekte dat hij kon parasiteren op alleen zijn kwaliteiten. Opa weet heel goed dat als je ook (of zelfs) op Tweede Divisie niveau wilt presteren, je er iets voor moet doen en zeker ook iets voor moet laten. Die woorden van opa hebben op Vince effect gesorteerd en daar kan geen trainer, bestuurslid technische zaken, aanvoerder, medespeler, teammanager of columnist tegenop. Hopelijk kunnen wij opa weer snel op de tribune begroeten en is hij tegen die tijd wel overgrootvader want ja, ook op dat vlak heeft Vince er goesting in.
Tijmen Beekhuis