Skip to main content

Afscheid

Hij had al een keer op het kruispunt van stoppen of doorgaan gestaan. Destijds, zo’n 2 jaar geleden, sprong het licht onverwacht op groen en kon hij een doorstart maken. Maar deze keer stonden alle seinen op donkerrood. De gezondheidsrisico’s waren te groot. Stoppen was de enige optie voor Jeffrey van de Groep, aanvoerder van het 2e elftal van Spakenburg.

Ik was erbij toen Jeffrey z’n eerste wedstrijdjes speelde in het tenue van Spakenburg. Hij zat in dezelfde lichting als mijn zoon. Een enthousiaste groep waarvan veel spelers nog wekelijks op het Blauwe voetbalveld zijn te vinden zoals Joost van de Pol, de gebroeders Marco en Thomas van den Akker, Ingmar Koelewijn, Bryan Schaap, Merijn Veldhuizen en Nico Kroonenberg. Al snel werd duidelijk dat Jeffrey wel een balletje kon raken. Ook Kroonenberg junior kon er wel wat van. Het was genieten langs de lijn als beide heren het weer eens op hun heupen kregen. Een tandem was geboren; Nico als snelheidsduivel en koele afmaker, Jeffrey als onvermoeibare energiebron en stuwende kracht. En dat verbaasde mij elke keer weer. Want als ik Jeffrey in de ogen keek dan zag ik onder die blonde kruin een paar blauwe, vriendelijke en misschien ook wel wat dromerige kijkers. Maar eenmaal binnen de krijtlijnen was er van vriendelijkheid en dromerigheid geen sprake. Dan stond er een winnaar met maar één missie: 3 punten. En dat was, zo probeerde ik een verklaring te vinden, ook wel weer logisch. Vader Hille was ook een no nonsense middenvelder terwijl moeder Tineke, vrijwilligster in ons horecateam, als vuurvreetster jarenlang de regionale handbalvelden onveilig maakte.

Van jeugdspelertje Jeffrey staan bij mij nog wel wat voetbalacties op het netvlies. Maar het beeld wat het meest beklijfde, speelde zich af op het fietspad van de Westsingel. Daar ging moeder Tineke richting Westmaat. Blond haar, zwarte bril en verbeten blik. Driftig fietsend tegen de wind in. Op het draagrek van de klassieke bakkersfiets zat Jeffrey. Met wapperende haren, blosjes op z’n wangen en, het allerbelangrijkste, z’n voetbaltas op schoot. Het was een beeld uit een commercial over erwtensoep. Of pindakaas. Hollands welvaren op de Westsingel.

De jaren volgden elkaar in rap tempo op. Al snel was de wekelijkse begeleiding als ouder niet meer nodig. Daardoor raakten Jeffrey, maar ook Nico, Thomas, Ingmar en al die anderen, voor mij langzaam uit het zicht. Tot een paar jaar geleden. Ik zag bij toeval een wedstrijd van het 2e elftal. Daar liep een jonge gast te sleuren en te schaven. Hij nam het hele elftal op sleeptouw. ‘Jeffrey, zoon van Hille en Tineke’ was het antwoord op mijn vraag wie die blonde alleskunner was. Het was voor mij dan ook geen verrassing dat Jeffrey uiteindelijk werd uitgenodigd voor de A-selectie. En toen Nico Kroonenberg ook deel uit ging maken van het Blauwe elitekorps kreeg ik voorzichtige visioenen over een tandem in ons 1e elftal. Maar niet lang daarna kwam het bericht over de gezondheidsproblemen van Jeffrey en dat hij naar alle waarschijnlijkheid moest stoppen met voetballen. Ongelooflijk, bizar en wreed. Dat verwacht je niet bij zo’n jonge, fitte speler. Nog in de kracht van z’n leven.

Het bleef een paar maanden stil totdat plotseling duidelijk werd dat Jeffrey, tegen alle verwachtingen in, toch weer kon gaan voetballen. Ik was blij verrast; voor de club, uiteraard voor z’n familie maar vooral voor Jeffrey. Mooi dat hij weer z’n voetbalkunsten kon gaan vertonen. Nu blijkt dat het uitstel van executie was. Het definitieve verdict is duidelijk; Jeffrey moet direct stoppen met voetballen. Een hard maar onvermijdelijk vonnis. Afgelopen zaterdag was z’n afscheidswedstrijd met het 2e elftal. Het was dezelfde dag dat Nico Kroonenberg zijn officiële debuut maakte in het 1e elftal. Een groter contrast is niet denkbaar.

Het 2e elftal van Spakenburg speelde op de vertrouwde Westmaat tegen Argon. En dat was mooi; een thuiswedstrijd voor de speler die gedwongen moet afzwaaien. Het 2e won de wedstrijd tegen de ploeg uit Mijdrecht met 4-3 en Jeffrey scoorde één van de 4 doelpunten. Z’n allerlaatste goal als actieve voetballer. Een waardige afscheidsgroet. Een indringend en finaal saluut aan vele onbezorgde voetbaljaren. Het ga je goed Jeffrey!

Hille Beekhuis