MAND
Als Blauwe twitteraar van dienst was ik dinsdagavond aanwezig in Velsen bij de bekerwedstrijd tegen Telstar. Sportpark Schoonenberg lag deze rustige decemberavond te pronken in het kunstlicht. De officiële naam BUKO stadion doet in mijn ogen geen recht aan de verzameling van charmante en karakteristieke tribunes rondom het veld onder de rook van de zware industrie van Tata Steel.
Na de ontvangst in de persruimte had ik nog wat tijd over om wat foto’s te maken van het sportpark. Ik kwam vooral voor de authentieke staantribune en het unieke scorebord; een witte paal met vismanden. Elke opgehangen mand vertegenwoordigt een gescoord doelpunt. Maakt thuisclub Telstar een goal dan wordt de mand gehesen onder de letter V (‘voor’). Scoort het bezoekende team dan krijgt de mand een hangplek onder de letter T (‘tegen’).
Op het moment dat ik richting deze paal en oude staantribune liep, werd ik staande gehouden door een suppoost. ‘Toegang tot deze tribune is uitsluitend toegestaan indien u een oranje hesje aan heeft’ was het antwoord op mijn vraag waarom ik niet verder mocht. Ik drong nog aan maar merkte al snel dat dit zinloos was.
Eenmaal terug in de persruimte wist niemand iets over oranje hesjes. Daarom was het tijd voor plan B. Ik probeerde via de andere zijde, een flinke omweg, toch mijn einddoel te bereiken. Helaas lukte dat wederom niet omdat ik ook hier werd tegengehouden door een standvastige suppoost. Op de weg terug richting persruimte kwam ik tenslotte een fotograaf tegen. Met een hesje. Het werd een kort een verhelderend gesprek. Nee, deze avond worden er geen hesjes uitgedeeld. Ja, met een hesje heb je overal toegang. En nee, ik mocht z’n hesje niet lenen.
Lichtelijk teleurgesteld nam ik plaats op de tribune. Maar mijn stemming sloeg snel om toen mijn maatje Tijmen, ook hij heeft een zwak voor old-school stadions, glimlachend zijn zojuist gemaakte foto’s liet zien. Hij had handig gebruik gemaakt van de discussie die ik gevoerd had met de suppoost en was slim en soepel langs deze taakbewuste bewaker geglipt. Op de in nostalgie gedrenkte foto’s was te zien dat de manden bij de staantribune klaar stonden voor gebruik. Een prachtig beeld vol melancholie.
Missie alsnog geslaagd. Nu hoopte ik maar dat de manden deze wedstrijd ook daadwerkelijk gebruikt zouden worden. En ook dat kwam deze bijzondere bekeravond helemaal goed.
LOWIE
De reservespelers van Telstar en Spakenburg namen plaats op de hoofdtribune, vlak achter hun bescheiden dug-out. Dezelfde tribune waar het handjevol aanwezigen ook zaten. Menno Heus en Lowie van Zundert zaten pal voor mij. Al snel bleek dat de voormalige spits van De Treffers wel zin had in deze bekerwedstrijd. Hij moedigde zijn teamgenoten fanatiek aan en bevocht verbaal elke, in zijn ogen, twijfelachtige beslissing van de scheidsrechter. Hij probeerde duidelijk zijn energie en enthousiasme over te brengen op z’n teamgenoten die de gehele 1e helft volledig op een hoop werden gespeeld door een gretig Telstar.
Ook de 2e helft bleef Lowie van Zundert strijdbaar, ondanks de te vroege derde tegengoal. Plots was daar het signaal van trainer Chris de Graaf. Lowie van Zundert spoedde zich naar de zijlijn voor een warming-up. Even later kwam hij het veld in voor Roy Terschegget. Eindelijk kon hij z’n adrenaline de vrije loop laten.
Z’n eerste balcontacten waren veelbelovend. Hij speelde onbevangen en gedreven. En die drive sloeg over op z’n teamgenoten en op het kleine groepje Blauwen op de tribune. Er kwamen aanmoedigingen. En die werden luider nadat de aansluitingstreffer was gevallen. Even later brak de 80e speelminuut aan. Vince Gino Dekker leverde wederom een perfecte voorzet af. Met alles wat Lowie in zich had ging hij voor de bal. Een flits later was de gelijkmaker een feit. Een goal die hij had afgedwongen op basis van wilskracht en gretigheid. Hij sprintte richting ‘onze’ tribune, wijzend en lachend. Hij balde zijn vuist en liet zich bedelven onder z’n teamgenoten.
Tien minuten later had hij zelfs de winnende op de buitenkant van z’n schoen maar de bal zeilde net langs de verkeerde kant van de paal. Jammer, want het had hem ‘de man van de wedstrijd’ gemaakt. En een Blauwe bekerlegende. Over pak’m beet 10 jaar zouden we dit nog steeds herinneren; het wonder van Velsen.
Het liep anders. In de verlenging was de pijp leeg bij de Blauwen en moest Spakenburg een rode kaart en 2 tegengoals incasseren. Telstar bekert door ten koste van onze mooie club. Langzaam dropen de leeg gespeelde spelers van Spakenburg af richting kleedkamer. Ik zag Lowie van Zundert driftig drentelen. Hij wist niet zo goed wat hij moest doen en waar hij nou naar toe ging. Uiteindelijk liep hij toch maar naar de kleedkamer. Met onstuimige passen. Hij keek nog een keer om naar het veld. De adrenaline had z’n lichaam nog niet verlaten.