Achter de reclameborden is een kroniek van niet alledaagse gebeurtenissen rondom het sportveld. Opmerkelijke en minder opmerkelijke zaken passeren hierin de revue.
Vorige week werd er door onze club, vanwege de start van een nieuwe seizoen, een informatieavond georganiseerd voor alle horecamedewerkers. Erg nuttig, zo bleek tijdens deze meeting, want er waren diverse zaken veranderd ten opzichte van de vorige jaargang.
De avond werd op een zeer aangename en professionele manier gepresenteerd door Muriel Hartog, dochter van onze horecamanager Frank Hartog. ‘Sommigen noemen hem ook wel Frank Horeca’ liet Muriel ons nog maar eens voor de duidelijkheid weten. Er kwamen tijdens deze meeting diverse onderwerpen aan de orde. Het meest opvallende topic waren de consumptiebonnen. Muriel Hartog liet zien dat er slechts een paar varianten in omloop zijn. Ze kwamen mij allemaal bekend voor. Vervolgens kwam Muriel met de mededeling dat alle andere consumptiebonnen logischerwijs niet worden geaccepteerd. Waarna ze droogjes benadrukte ‘dus ook die van IJsselmeervogels niet’.
Die opmerking sloeg bij mij in als een bom. Volledig afgeleid beluisterde ik de andere onderwerpen die behandeld werden waren zoals prijsaanpassingen en trainingen voor verantwoord alcohol schenken. Ook niet onbelangrijk: in verband met de nieuwe regeling over statiegeld op blikjes is besloten dat vanaf het nieuwe seizoen deze blikjes niet meer worden meegegeven maar leeggeschonken worden in een glas. Een opvallend maar noodzakelijk besluit. Maar het kwam allemaal niet meer bij mij binnen. Ik was heel ergens anders. In mijn hoofd draaide een bizarre film, een kruising tussen horror en science fiction, van een willekeurig iemand die een drankje besteld. Aan onze Blauwe bar. Met een rode consumptiebon in z’n hand.
Beste Raily, De wedstrijd tegen Spakenburg staat weer op de agenda. Op de Westmaat. Voor jou een wedstrijd met extra lading. Al jarenlang. Je doet er alles aan, en dat is je goede recht, om tegen ons te winnen. En als je dan zelf ook nog eens scoort dan mag, nee dan moet iedereen het weten. Je gaat dan helemaal los: luid schreeuwend, met je vuist kloppend op je borst en met je gezicht trots op ons Blauwe supporters gericht. Uitdagend. Provocerend.
Waarom? Daar heb jij nooit een geheim van gemaakt. Iedereen weet dat je, in een ver verleden, niet op de meest galante manier bent vertrokken bij ons Blauwen. Maar dat was tien jaar geleden. Tien jaar Raily. Wordt het daarom niet eens tijd om daar op een relativerende manier op terug te kijken? Want jij weet ook dat er niet één waarheid bestaat. Een verhaal heeft altijd twee kanten. Stop daarom met je onder te dompelen in je eigen gelijk en stap over je eigen schaduw heen. Vooral ook omdat jouw persoonlijke missie, zoveel mogelijk goals scoren tegen Spakenburg, al lang en breed geslaagd is. Die missie begon bij Rijnsburgse Boys. In het geelzwart heb je al eens een enorm statement gemaakt richting ons Blauwen door in één wedstrijd maar liefst 6 keer te scoren. Ongekend. En na Kozakken Boys ben je in het tenue van AFC doorgegaan met doelpunten maken tegen Spakenburg. In totaal heb je nu al 16 goals in het Blauwe mandje liggen. Een bizar aantal.
Je hebt al ontelbare keren aangetoond dat je een topspits bent. De grootste doelpuntenmaker van de 2e Divisie. Een fenomeen. Door niets en niemand af te stoppen. Scorend uit alle hoeken en gaten. Overal en altijd. En dat wordt gezien en gewaardeerd. En ja, ook door de meesten van ons Blauwen. Ook wij erkennen dat er op jou geen maat staat. Kortom, vriend en vijand zijn het er over eens; je bent een garantie voor goals. Maar adel verplicht Raily. En je senioriteit ook. Want bij de status van topspits op leeftijd hoort ook een zeker gedrag. Wordt het daarom niet eens tijd om nu, in de herfst van je carrière, afscheid te nemen van rancune en provocatie? Je wilt toch niet herinnerd worden om je bitterheid en wrok? Laat het daarom achter je en omarm elegantie. Want hoe lang heb je nog te gaan? Hoogstwaarschijnlijk is dit je laatste seizoen. Is het dan niet goed om je sportieve nalatenschap aan te vullen met een vleugje allure? Het zou sympathiek zijn. En sjiek. En het zou passen bij de statuur van de ultieme goalgetter van de 2e Divisie.
Ondanks dat elk doelpunt tegen mijn eigen cluppie een doelpunt teveel is hoop ik dat je het zaterdag aanstaande toch nog een keer flikt (nee, daarmee winnen jullie de wedstrijd niet): scoren tegen Spakenburg. Ik ben benieuwd of het je dan gaat lukken om voor een volle Blauwe tribune je anders te gedragen dan de afgelopen jaren. Geen nijd, geen weerzin en geen opgekropte woede tijdens het juichen maar juist stijlvolle ingetogenheid en oprechte blijdschap. Het zou de cirkel rond maken. Jouw magnum opus.
Durf je het aan Raily? Ben je bereid om jezelf tegen Spakenburg opnieuw uit te vinden? De tijd daarvoor begint wel te dringen want jouw fitheid komt steeds meer op gespannen voet te staan met je leeftijd. Je bent zelfs al op de bank beland als wisselspeler. Pak daarom deze laatste kans. Daar twijfel ik overigens niet aan. Omdat kansen tegen ons Blauwen wel aan jou besteed zijn.
Hille Beekhuis
Vorige week, na de gewonnen wedstrijd tegen Rijnsburgse Boys, hing er bijkans een euforische stemming in het sponsorhome, in de skyboxen, op het plein voor de kantine en uiteindelijk ook in de kantine. Spakenburg had op meer dan indrukwekkende wijze gewonnen van het sterke Rijnsburgse Boys dus dat gevoel was heel snel te verklaren. Wat lastiger was, was het duiden van het tijdstip en moment wanneer wij dit voor het laatst in competitieverband hadden gevoeld en meegemaakt. Zelf kwam ik uit op eind november 2014 toen wij in de eerste helft Vogels helemaal tureluurs speelden en dat wij na een vroege 0-1 achterstand uiteindelijk met 4-1 gingen rusten. In de kantine stonden wij met een kleine afvaardiging van Vakkie D, slechts drie man sterk, gezellig na te keuvelen waarna wij in gesprek raakten met wat spelers. Zo wist Mark Veenhoven te vertellen dat hij geen makelaar meer is maar een salesfunctie heeft bij een zonnepanelen bedrijf. Dat wordt een leuk gesprek binnenkort met de TC, schatte ik zo in, waar Tybald de Harder (Geo Therm) een prominente rol in vertolkt. Mukhtar Suleiman was opvallend minder diplomatiek dan twee weken eerder op het podium. Nu gaf hij wel duidelijk zijn mening over Pieter de Jongh alias The Champ. Wimilio Vink moesten wij (Hille vooral) wijzen op de subtiele tekenen op het Blauw Witte shirt van Spakenburg, verwijzend naar de klederdracht en voormalige visvangst. Tot slot was er een indrukwekkend gesprek met Masies Artien over een aantal foto’s die ik voor hem in petto had, zijn geloof en over zijn uitverkiezing als Irakees international. Grappig is wel te merken dat als Masies ergens gepassioneerd over vertelt, zijn bruine pupillen zo groot als knikkers worden die wij vroeger met knikkeren voor 100 telden. Mooi was van hem te horen dat hij ongelofelijk trots was op zijn uitverkiezing. “Irak heeft 44 miljoen inwoners en ik mag voor dat land voetballen”.
Niet veel later raakte ik aan de praat met Jan de Graaf die niet meeging in mijn euforie. Ik ging bijna aan hem twijfelen of hij wel dezelfde wedstrijd had gezien en of hij wel door had dat Spakenburg had gewonnen. De tweede op rij notabene. Niet veel later kwam de aap uit de mouw want hij begon te vertellen over één van zijn beste vrienden Cor van Diermen. Voor degene die het heeft gemist, eind mei dit jaar is Cor getroffen door een hersenbloeding en nog altijd zit hij in de revalidatiefase. Wel was hij die middag voor het eerst weer aanwezig bij de Blauwen daar waar hij doorgaans bijna iedere dag wel te vinden was. Jan vertelde met trillende stem dat Cor het sponsorhome inliep en dat hij spontaan begon te huilen. Ook Jan en de overige vrienden Erwin (Spijker) Koelewijn, Geert Henk Beekhuis, Casper Baas, Andre Gutter en Sjaak Roos kregen een brok in de keel en vochten tegen de waterlanders. Nu begreep ik de gereserveerde houding van Jan en kreeg zelf ook kippenvel toen hij mij dat allemaal vertelde. Ook dit toonde wederom aan dat er meer is in het leven dan een wedstrijdje van twee keer drie kwartier. Maar aan de andere kant toont het dat een vereniging niet voor niets een vereniging is: het verenigt en verbindt mensen, zo ook Cor en niet alleen met zijn vaste vriendengroep. Ik kan geen beter voorbeeld beschrijven van een hoofd- en bijzaak dan dit. Stay strong Cor, stay strong!
Tijmen Beekhuis